Bovenste schapje in de boekenkast

Liv heeft een eigen schapje in onze boekenkast. Een schapje met foto's en spulletjes. Met een kaarsje dat ik regelmatig voor haar aansteek. Een schapje wat heilig voor me is, waar niets anders komt te liggen of staan.. Maar toch, toch ligt er sinds een week of 2 een luier. Soms meerdere. Gewoon zodat ze voor het grijpen liggen als we ze nodig hebben.

Die luiers zijn voor haar kleine broertje, onze regenboogbaby. Het mannetje wat ons tweeënhalve week geleden op een andere manier compleet maakte.

In oktober zagen we voor het eerst zijn hartje kloppen. Het was de maand waarin we ook de eerste jaardag van ons meisje vierde. Wat was het tegenstrijdig, ik wist me met mijn gevoel geen raad. Want wat als zij gekomen was? Dan zou hij er niet zijn geweest.. En beide waren (zijn!) ze zo welkom.

Het is een gevoel waar ik de hele zwangerschap mee geworsteld heb. Een gevoel wat ik inmiddels kan plaatsen, omdat ik er achter ben dat het gewoon samen kan en mag gaan. Dat ons kleine mannetje niet meer weg te denken is, betekend niet dat Liv niet welkom was. Ik kan en mag Liv gewoon missen, en tegelijkertijd ontzettend dankbaar zijn dat ons kleine mannetje in ons leven kwam. 

Het is net als het bovenste schapje in de boekenkast; soms voelen dingen heel tegenstrijdig, maar kan het uiteindelijk prima samen.