Boezemvriendjes

Al ver voordat ik bevallen was wist ik dat ik borstvoeding wilde geven, als mensen er naar vroegen ( en dat gebeurde regelmatig, zelfs een keer in de Hema, door een oudere dame die terwijl  ze met een vinger zowat in me buik prikte vroeg: En ga je borstvoeding geven?)  Zei ik altijd : heel graag, zolang als dat het lukt!  Spannend vond ik het wel want ik had ook veel negatieve berichten gehoord.  Maar met als motto : als je het niet probeerd dan weet je het niet, besloot ik het avontuur aan te gaan!

Bij ongeveer 28 weken zwangerschap begonnen mijn borsten zich echt voor te bereiden op het voeden, terwijl ik savonds in de badkamer mijn borsten en buik aan het olieen was om striae tegen te gaan, voelde ik een toen nog onverklaarbare druppel op mijn teen vallen, ik bekeek mijzelf of ik ergens vergeten was af te drogen en haalde verbaast mijn schouders op, niks te zien. Een 2e druppel raakte mijn teen en ik bekeek mijzelf eens goed in de spiegel, terwijl ik rechtop stond drupte er een 3e druppel over mijn buik langzaam glijdend naar beneden.  Ik schrok me kapot, dat was melk... uit mijn borsten!  iieeeeelll  riep ik iets te hard waardoor mijn man direct in de badkamer stond, hij keek me aan en ik wees naar mijn borsten waar nog 1  klein water achtige druppeltje aan hing, ik ben lek zei ik.. hij moest lachen en zei: ze werken tenminste.   

Ik was er best door gefascineerd en kon het dus ook niet laten om die volgende dag onder de douche te proberen of ik er nog wat uit kon krijgen en ook dat lukte!  Ik vond het zo bijzonder dat mijn lichaam dat kon!

En toen was het zover, de kleine Jef was zich voor komen stellen en zoals elk beleefd persoon doet, biedt je hem wat te drinken aan ;)!.

Direct na de bevalling werd hij naakt op mijn lijf gelegd, alsof hij al jaren niks anders deed zocht hij direct mijn tepel op, met een klein beetje hulp hapte hij aan, ik had me er veel bij voorgesteld, maar dat het zo uniek en bijzonder gevoel zou zijn... dat kan niemand omschrijven! Ons avontuuur was begonnen!  

En zoals bij elk avontuur, heb je te maken met ups en downs, mijn borsten waren zo enthousiast de eerste 5 weken dat ik ongeveer de hele straat van melk kon voorzien, ze deden pijn en Jef had ontzettend moeite om alle melk te handelen, tranen en een glimlach wisselde zich af, ik wist niet of ik dit nog wel leuk vond! Alles was constant nat van het doorpakken, bhs, topjes, beddengoed, en als ik niet oppaste wij ook als jef precies tijdens het toe schieten los liet.  Na goed overleg met een lactatie kundige hadden we de overproductie eindeliijk onder controle, maar helaas bleef Jef erg onrustig. Toen we er bij 7 weken eindelijk achter kwamen dat zijn tong riem en lipband te kort waren, voelde we ontzettende opluchting, voor hem en voor ons!  Door dit te behandelen zou er weer rust moeten terug komen. Na deze behandeling ging het als iets beter, maar nog steeds niet 100%. moe en onzeker zijn wij opzoek gegaan waar de onrust vandaan kwam, een osteopaat, nog een lactatie kundige ect, hopende dat je antwoorden vindt. Toen ik uiteindelijk met 9 weken bij de huisarts zat voor mijzelf, en mijn verhaal vertelde, zei hij vermoedelijk reflux, ik kreeg medicatie mee naar huis en ik had een totaal andere baby!  Jef is vanaf dag 1 een lieverd geweest, maar nu... een totaal andere nog lievere nog meer blije baby ! Wat een verademing voor hem en mij! 

Eindelijk konden we samen genieten van het voeden, wat een feestje! Ik wist voorheen niet beter maar nu ik dit wist, wilde ik het zeker volhouden tot 6 maanden.  

Maar toen.... moest ik werken, alle inspanning en energie werd zo weg gespoeld.  Op werk zou ik gaan kolven, zodat Jef borstvoeding kon blijven drinken, waar dat dinsdag met 130 en 100 cc een mooie opbrengst was voor 2 keer kolven, eindige ik einde van de week met een magere 180 cc over de hele dag. Te weinig om de tijd zonder mij door te komen, als ik die week erna weer moest werken. Paniek! Wat nu?  Ook bleek Jef last te hebben van zuigverwarring door de 3 volle dagen fles drinken die hij moest doen omdat ik er niet was.. leek het wel alsof hij de borst niet meer herkende.  Dat deed pijn..

We hebben ons afgevraagd, willen we dit? weer alles uit de kast om dit op te lossen, door de gebroken nachten waarin hij zeker 2 soms 3 keer komt, is mijn energie beperkt. Deze mama is moe en kan wel 1000 redenen bedenken waarom we over zouden kunnen stappen naar kunst voeding, maar mijn mama hart huilt daarom, mijn kleine vriendje aan de borst zien, is het mooiste wat er is. Kan ik dat nu al missen? De borst is voor hem niet alleen voeding.. het is ontspanning, rust, troost, aandacht... neem ik hem dat na 3 maanden af?

Het blijft een moeilijke kwestie, gisteren dacht ik ja en ben ik wanhopig een bus voeding gaan kopen, vandaag ging het wat beter, dus toch maar niet? Nooit verwacht dat ik om deze kwestie nachten wakker kon liggen..

Aan alle borstvoedende en fles gevende mama's, wat we ook doen, we doen het met een goed hart voor onze kindjes! Het is niet beter of slechter, het belangrijkste is, dat jou kindje groeit, tevreden is, En bovenal gezond is!

 Mamas, ik ben trots op ons!