Bijna reanimatie

Na een paar dagen vrij te zijn geweest sta ik vanaf 24:00 weer op wacht voor eventueel een nieuwe zorg of bevalling. Ik maak mezelf klaar om naar bed te gaan. Ik zet mijn telefoon op luid en leg hem aan de lader. Nou, nu maar slapen en zien of ik gebeld wordt! 

Ik wordt wakker van het licht wat door de lamellen naar binnen schijnt. Ik pak mijn telefoon.. niet gebeld vannacht. Het is inmiddels 08:30. Plots gaat mijn telefoon! “Goeiemorgen Jackie”. Zegt een aardige stem aan de andere kant van de telefoon. Het is de planner van het kraamcentrum. “Ik heb weer een gezinnetje voor je”. Zegt ze vrolijk. “Vanaf 14:30 ben je welkom in het gezin, dan zullen we goed en wel thuis zijn.” Ze geeft vervolgens de gegevens door en ik bereid me voor om te gaan. 

Dit gezin heeft hun 2e kindje met een keizersnede mogen verwelkomen, er zijn geen problemen geweest en ze mogen na 2 dagen uit het ziekenhuis naar huis. En het is een dochter geworden. Leuk! 

Ding dong. Ik kom aan bij het gezin. De papa doet de deur open en ik feliciteer hem. Maar hij moet nog even wat dingen regelen en gaat gelijk weg. “Ik spreek je zo Jackie! Tot straks”. Ik loop door naar binnen en tref een trotse moeder aan in de keuken aan de keukentafel. Met haar kers verse dochter in de maxi-cosi op tafel. Ze slaapt heerlijk! Ik feliciteer mama en ze nodigt me uit om te gaan zitten. Alles is rustig en ik denk, lekker een bakje koffie kan er wel in! Daar komt oma, ze was boven even bezig. Oma is een traditionele Marrokkaanse vrouw. Ze is hartstikke blij en begroet mij. “Wat een prachtige kleindochter heeft u gekregen” zeg ik haar. “Danku zuster” zegt ze. Ze maakt gelijk thee en iets lekkers. De typische Marrokkaanse gastvrijheid. Heerlijk! Ook de andere opa en oma komen langs. Zij komen uit Curaçao. Wat een multiculturele familie! Na wat gekletst te hebben over hoe de bevalling was en hoe t ging ga ik even naar het toilet. Ik ben net een half uur binnen...

Ik zit op het toilet en hoor het volume in de keuken omhoog gaan. Ik denk nog: ja met al die verschillende culturen zal het vast ook wel een kippenhok zijn soms en ik lach in mezelf ( uiteraard zeer positief bedoeld). Maar de rust op het toilet wordt snel verstoord. Er wordt op de deur gebonkt en de oma roept: “zuster, zuster!!! Kom snel! Er is iets met de baby.” Oooooooh neeeeeee shit shit shit, ik hijs mijn broek op, trek de wc niet eens door, haal snel mijn handen door t water van t kraantje heen en loop nog met natte handen de woonkamer in. Of Nouja loop, ik ren! Wel geteld 4 mensen komen op mij af met een baby in de lucht gehouden door mama. “Help haar, ze doet niets meer!”. 

Er schieten 100000 gedachten in 1 seconde door mijn hoofd. Dit is waar je voor hebt geleerd Jack. Jij kan dit! Ik scan in een luttele seconde de baby. Ze is niet blauw, maar ik zie wel dat ze geen adem haalt. Haar oogjes zijn open maar je ziet duidelijk aan haar dat ze het moeilijk heeft. Dan pak ik haar over en klop op haar rugje en praat tegen haar. “Hee meisje, wat ben je aan het doen? Gaat het niet lekker” zeg ik tegen haar. Dit doe ik niet eens zo voor de baby maar meer om rust te bewaren in deze situatie. Om mij heen hoor ik iedereen in paniek raken. Mama huilt en loopt te ijsberen. De opa’s en oma’s roepen “bel de ambulance”! Ik zeg dat ze rustig moeten blijven en aan tafel moeten gaan zitten. Ik loop met ze mee en ga ook zitten. Ik start de stappen voor het reanimeren. Er zit duidelijk iets dwars bij de baby waardoor ze geen lucht krijgt. Ik leg haar op mijn been met t hoofd ter hoogte van mij knie. Deze knie wijst naar beneden. Op deze manier wijst haar hoofdje ook naar beneden. Ik klop op het ruggetje en probeer haar te stimuleren door te wrijven en iets wat druk te geven met mijn vingers tijdens het wrijven. Plots begint ze kei hard te huilen en hoest ze wat. Ik draai haar weer terug om en zie taai slijm in het mondje naar buiten komen. Ik haal dit weg met een hydrofiele doek en praat weer tegen de baby. “Zo dat lucht op hè, al dat vieze slijm ook in je mond, bah! Ze opa’s en oma’s roepen ondertussen nog steeds dat er een ambulance moet komen. “Maar kijk, ze kan weer goed ademhalen, ze huilt en dat betekend dat er circulatie is”. Voor nu is het goed zo, ik geef de kleine aan mama en stel haar gerust. “Het gaat nu echt goed met je kindje, ze ademt en moet even bijkomen. Ik ga de verloskundige bellen zodat ze ook even kan komen goed”? “Ja dat zou heel fijn zijn” zegt ze. De verloskundige komt langs, controleerde de baby en stelt ook iedereen gerust. We overleggen samen wat het geweest is waardoor hun kindje het zo moeilijk had. Volgens moeder was ze de afgelopen dagen al misselijk door het vruchtwater wat ze binnen had gehad. Dit komt er nu allemaal uit en als het wat taaier is dan kan dit wel eens lastig zijn voor de baby. We stellen wat acties in en bellen morgen weer met de verloskundige. Ik krijg een schouderklopje voor mijn acties loop met de verloskundige mee naar de deur om haar uit te laten. De deur gaat dicht en ineens komt bij mij de adrenaline binnen. Jeetje wat is er nou net gebeurt!? Alles in maar 2 minuten hooguit. Gelukkig is het niet nodig geweest tot het geven van borstcompressie en het bellen van een ambu maar dit was stiekem ook al best heftig! Ik merk dat mijn handen trillen. “Wauw goed begin van de kraamweek dit , jullie testen mij gelijk goed uit zeg”! Zeg ik om het ijs wat te breken. We praten samen na over wat er is gebeurt en gaan vervolgens verder met de orde van de dag...