Bij de neuroloog geweest en echt geschrokken nu!

Vorige week donderdag was eindelijk de afspraak bij de neuroloog met Suzannah.

We wisten inmiddels al wel dat haar linkerarmpje wat achter bleef maar tot donderdag dachten we nog aan hele andere dingen als wat donderdag duidelijk werd....pfff weet niet eens zo goed hoe ik het moet omschrijven. We weten namelijk nog helemaal niks concreets maar het is allemaal heftig genoeg om ons zorgen over te maken.

Ja waar begin ik nu.... We kwamen helemaal blanco binnen omdat we ons niet hadden ingelezen zodat we niet van te voren al hele theorieën hadden bedacht wat het wel eens zou kunnen zijn. Wel wisten we dat als het echt iets met haar hersenen zou kunnen zijn dat het dan haar hele linker kant moest zijn en tot dan hadden we zelf de indruk dat het alleen om haar arm ging.

De arts steld allemaal vragen over wanneer ze kon rollen en haar hoofd op kon tillen enz enz. Daarna gaat ze Suzannah onderzoeken. tot nu toe geeft ze ons geen indruk dat er wel eens wat zou zijn. Aangezien ze arts in opleiding is gaat ze na haar onderzoek haar baas erbij halen. Deze kijkt op haar beurt ook naar Suzannah en ze overleggen samen wat....

Dan komt, wat wij hopen het verlossende, antwoord eruit....De arts zegt toch een MRI scan te willen maken van haar hoofd. Dan is de schrik er al want WAAROM?

Ze verteld ons dat het niet alleen haar linker arm is maar haar hele linker kant! En dit wijst op een afwijking van haar linker hersenhelft en om dit te bevestigen moet er een MRI scan gemaakt worden. Wat dit verder te betekenen heeft kan ze nu nog niet zeggen omdat ze pas een plan maken aan de hand van de uitslag van deze scan. Dit was alles wat we dus niet verwacht hadden en ik vond het best wel een klap in mijn gezicht....

Het kan dus zo maar een levensbepalende aandoening zijn en we staan nu net aan het begin van die berg die we moeten gaan beklimmen met ons meisje. Komt nog eens bij dat haar darmen nog steeds niet goed funtioneren en we ook nog naar de kinder chirurg mogen om onderzoeken naar haar darmen te laten doen. Voorlopig zien ze ons dus als vaste klant in het ziekenhuis........

Nu ik het zo opschrijf vind ik het allemaal heel heftig en heb amper het gevoel dat het over mijn eigen kleine meid gaat. Zo probeer ik het even een plekje te geven. Het heeft namelijk helemaal geen zin om me nu heel veel zorgen te maken omdat we nog helemaal niet weten wat ze mankeert en wat de behandeling zal gaan zijn..Willen jullie duimen dat het allemaal gaat meevalen?