Beter slapen! En dat betekent eindelijk wat me-time!

Het eerste jaar van ons jongste meisje is niet vlekkeloos verlopen, en dat is zacht uitgedrukt. Vanaf dat de kraamverzorgster ons verliet werden de slaapproblemen steeds erger.

Ik kan uren vertellen over wat we allemaal geprobeerd hebben in die 12 maanden, hoe vaak ik met mijn handen in het haar zat niet meer wetende wat ik moest proberen. Van alle kanten kregen we tips en adviezen, soms ook ongevraagd. Want zoals dat vaak is wisten anderen het zo goed; we moesten haar niet zo verwennen maar gewoon laten huilen. Zomaar 1 van de 'adviezen' die we kregen. 

En na een tijdje waren we zo ten einde raad dat we het allemaal een poging gegeven hebben, ja ook het laten huilen (en dan zat ik zelf op het randje van mijn bed net zo hard mee te janken). Om na 3 minuten het niet meer te kunnen en snel haar kamertje binnen te gaan. 

Medisch gezien was (en is) er niks aan de hand want het slechte slapen kon verklaren, mijn vriend en ik hebben door de maanden heen onze eigen gedachten gekregen over het waarom. Maar dat is iets voor een eventueel volgend blog.

Maar zoals ik al zei; het afgelopen jaar was niet makkelijk. Een jaar lang amper 3 uur op een nacht slapen doet wat met je, met je lichaam maar ook je gemoedstoestand. Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat ik gek werd, haar een nachtje wegbrengen naar familie was (en is) geen optie aangezien die contacten verbroken zijn.

Achteraf weet ik niet hoe ik het volgehouden heb maar sinds een week of 2/3 zit er een grote verandering in haar slaapgedrag! Hoe dat zo ineens komt geen idee, maar we zijn er allemaal heel blij mee!

Het begon met het slaapje overdag. Al tijden weigert ze vaker dan 1 keer overdag te slapen en inmiddels hebben we ons daarbij neergelegd. Maar dan nog kostte dat ene slaapje heel veel moeite en hooguit 1,5 uur lukte het haar dan om te slapen. En als een blad aan de boom is dat omgedraaid naar minstens 2,5/3 uur slapen in de middag! 

Dat vonden wij natuurlijk al een hele vooruitgang maar dl vond dat nog niet genoeg. 

In haar eigen bed slapen lukte nooit langer dan 3 uur, en na maanden proberen gaf ik me gewonnen en ben haar bij ons op bed gaan leggen zodra ze wakker werd. Ze sliep al een stukje beter maar werd alsnog regelmatig 's nachts wakker, ook bij ons in bed dus. Toch besloot ik bij deze aanpak te blijven omdat ik gewoonweg out of options was voor mijn gevoel.

En net als met het slapen overdag was dit totaal anders binnen een paar nachten, terwijl we deze methode dus al een tijdje aanhielden. Zoals altijd legde ik haar om half 8 op bed en deze avond viel ze wonder boven wonder binnen een paar minuten zelf in slaap. Mijn vriend en ik waren helemaal verbaasd en ook benieuwd wat er zou gebeuren.

Oké, ik moest er nog een keer of 3 naartoe maar uiteindelijk sliep ze tot 3 uur 's nachts in haar eigen bed. Daarna nog een uur of 4 bij ons heel rustig en 's ochtends werden we allemaal een stuk vrolijker wakker. Wat fijn zeg!

De volgende avond ging hetzelfde maar nu sliep ze tot 5 uur in haar eigen bed! Daarna tot 8 uur bij ons, hoppa weer een uurtje extra slapen! Ik kon het gewoon niet geloven en vreesde voor nacht nummer 3. 

Maar dit keer werd ze pas voor de eerste (!) keer wakker om 7 uur 's ochtends! Zo fris als een hoentje sprong ik uit bed, zo had ik me al meer als een jaar niet gevoeld! 

Dat is nu allemaal 2 weken geleden, en langzaam aan begin ik er een beetje aan te wennen. Klinkt heel gek natuurlijk, maar de eerste week zat ik continu met mijn oren gespitst of er geen geluid uit de babyfoon kwam (ook al staat die op z'n hardst). Ik was er inmiddels zo aan gewend geraakt dat ik meerdere keren op een avond naar boven moest, en eigenlijk nog geen half uur voor mezelf had in de avond, dat ik daar maar moeilijk mee om kon gaan. 

Ik kan me nu wel wat beter ontspannen maar ik moet zeggen dat het toch nog lastig is. Ik heb nu in de avond ineens uren 'vrij' waar ik voorheen een avondvullend programma had met de jongste. En nu zit ik op de bank en vraag me af wat ik eigenlijk in godsnaam met al die tijd moet.

Zo gek want er zijn veel avonden geweest dat ik allerlei ideeën had over wat ik wilde doen, maar nooit kwam het ervan omdat ik dan met de jongste in de weer was.

En nu ik wat vrije tijd heb in de avond lig ik vaak vroeg in bed. Voor mijn vriend niet heel gezellig, en ik ben natuurlijk ook wel zwanger, maar om half 10 welterusten zeggen is voor mij op dit moment niet ongewoon. Ik merk dat mijn lichaam de rust echt nodig heeft en ook merk ik nu pas wat een jaar slecht slapen eigenlijk met je doet. 

Nu is het tijd om even aan mezelf te denken! (Gelukkig begrijpt mijn vriend dit heel goed en hebben we er dus nooit woorden om, maar ik hoop dat ik me snel wat energieker voel!)