Beste cadeau ooit

Na een keizersnede moet een moeder drie dagen in het ziekenhuis blijven. Ik had dit vooraf al wel eens gelezen en toen dacht ik.. waarom zo lang. Lekker thuis in je bed liggen, dat is toch veel fijner dan in een ziekenhuisbed. Nou, nieuwe moeke... Dat had je toch even mooi mis. Heerlijk in het ziekenhuis, de morfinepomp werd mijn beste vriend en toen ik daarvan gescheiden werd, kreeg ik prachtig gekleurde pilletjes waardoor de pijn minder te voelen was. Heerlijk, wat dat betreft was ik op mijn gemak daar. De verpleging kwam ongeveer zes keer per dag binnen lopen om mijn polsbandje te scannen, medicatie te geven, even een kort praatje te houden en toedeloe, daar ging ze weer. Voor mensen die mij wat beter kennen, kunnen zij zich misschien voorstellen hoe het voor een verpleegkundige moet zijn om voor mij te zorgen. Een regelrechte ramp lijkt me. Ik ben nogal perfectionistisch aangelegd, hou niet van veranderingen en wil dingen vooral graag op mijn eigen, gekke, maar leuke manier. Dat voelt voor mij fijn. En zo was dat ook in het ziekenhuis. Ik was de verpleging dankbaar voor de pilletjes, maar verder hoefde zij mij niet te storen. Ik zat in die kamer te kolven, dat gaat dan toch het beste zonder onbekende mensen om me heen (gek hé), douchen kon ik ook prima alleen. Ik voelde me niet ziek, ik had alleen erg veel nietjes ergens onder in mijn buik geprikt zitten, dat was volgens mij de enige reden dat ik nog in het ziekenhuis moest blijven. Ondertussen ben ik maanden verder en kom ik een beetje terug op mijn woorden in het ziekenhuis. Ik herstel snel en daarmee maakte ik in het ziekenhuis wel vaker hele foute grapjes dat ik zo een sterke meid ben. Nou, de dikke tegenvaller komt nog.. Een keizersnede is toch vrij heftig. Een buikoperatie waar ze meerdere lagen open snijden en waarbij dus meerdere lagen ook weer moeten dichtgroeien. Ik heb daar soms nog steeds last van. Mijn onderbuik trekt nog steeds en sommige plekken zijn gevoelloos. Mijn lieftallige broers zeggen dat ik gewoon moet sporten, dat de dikke onderbuik dan vanzelf weg gaat. Daar hebben ze een goed punt, maar ik ben zelf een luie tante en zolang ik verlof heb, heb ik verlof. Buik trainen komt later wel.

Ik dwaal overigens helemaal af, ik begon over het ziekenhuis met drie dagen liggen. Daar wilde ik eigenlijk op verder bouwen. Maar nu ben ik 15 regels verder en jullie weten alleen maar onzin. Ach, sorry. Soms ook zo lekker om gewoon van je af te typen. En of het nou zinnige informatie is of niet, ik verwacht dat de meeste mensen het eigenlijk toch wel doorlezen. Nou, nu focus. Terug naar het ziekenhuisbed.

De drie dagen van opname waren voorbij, ik moest ontslagen worden. Dat betekende dat de kamer waarin ik met je papa lag aan een andere mama-to-be werd gegeven. Omdat jij comfort care kreeg, wilden wij graag in de buurt blijven. Terug naar Ede gaan was voor ons geen optie, we zouden nooit op tijd bij jou kunnen zijn als het mis zou gaan. Daarom werd het Ronald McDonalds huis gebeld, met de vraag of ze voor ons een kamer vrij hadden. Het RMD huis was vol en gezien de situatie waar ouders in zitten, was de verwachting dat er niet snel een plekje vrij kwam. Het RMD huis.. Is wel een blog apart waard eigenlijk. Wat een waanzinnig initiatief. Het RMD huis ligt net iets voor het ziekenhuis. Vanaf de NICU afdeling ongeveer 15 minuten wandelen, gok ik zo. Maar helaas, er was geen plek. Toen kwam de stress bij ons. We willen eigenlijk niet naar een hotel, dat is ver weg. een AirBNB konden we ook niet zo snel in de buurt vinden. Onze auto stond ondertussen weer in Ede, wat moeten we nu... Gelukkig waren daar de engelen van de afdeling weer. Ze hadden wat geschoven met bedden en wilden ons absoluut niet naar Ede laten gaan, geen idee hoe het met jou zou gaan. Door het schuiven konden wij in deze kamer blijven. Twee nachten lukte het om te schuiven, zodat wij veilig in de buurt waren. Maar daarna was het een probleem. Er moet een andere moeder in deze kamer, het RMD huis was nog steeds vol. Wij hadden geen plek om naar toe te gaan. Totdat de verpleging zei dat ze nog wel een kleine kamer met twee bedden hadden, waar we konden slapen. Het was niet veel, zeiden ze, maar je kunt er slapen. Nou als je dat hoort.... dan is het vrij spannend waar je naar toe gaat. Het voelde aan als de bezemkast slaapkamer van Harry Potter. Er paste twee bedden en een tafel. Maar voor ons was het perfect, in de buurt zijn van jou. We hadden al onze zooi verplaatst en gingen toen langs jou. De verpleging wist dat je papa de volgende dag jarig was en daar kwamen zij.. met het beste cadeau ooit.

De spreekkamer (waar wij ons bezoek konden ontvangen) werd omgetoverd tot slaapkamer. Er kwam een bed met daaraan vast een co-sleeper en een bed ernaast. En daar zeiden ze het ''jullie mogen vannacht op de NICU afdeling slapen, in de spreekkamer, met Rens in de co-sleeper''. Wat? Is dit serieus? Ik weet nog dat wij elkaar lachend aan hebben gekeken, wat een rare grap.. maar het was waar. Wij hoefden niet in de bezemkast te slapen, wij mochten bij jou slapen. Dat de verpleging dit voor ons heeft geregeld, was zo waanzinnig mooi en te gek. Ik kan weer huilen (ja alweer) als ik hieraan terug denk. Het verdriet en de rouwverwerking.. en dan dit tussendoor. Wij konden een gezin zijn. Even weg van alle ellende. Gewoon met z'n drieën in één kamer. Samen slapen. Omdat je 's nachts niet zomaar van afdeling naar afdeling kan zonder aan te bellen, besloten wij een soort weekend tas in te pakken zodat we genoeg spullen bij ons hadden voor de nacht. En daar gingen we dan.. we namen je mee van de NICU en reden naar de spreekkamer. Ik weet nog dat ouders ons een beetje vreemd aankeken, maar dat de verpleegkundige ons gerust stelde ''heb maar schijt aan die ouders, zij weten niet wat jullie aan het verwerken zijn en dat jullie toekomst heel anders zal zijn dan die van hen''. Dat zij dat tegen ons zei, deed mij zoveel. Aan de ene kant kreeg ik het bewuste besef dat jij zo slecht lag, dat ze ons misschien gewoon heel zielig vonden en ons daarom dit moment wilde geven. Aan de andere kant begon ik deze verpleegkundige steeds leuker te vinden, ze was eerlijk en ontzettend lief.

Ondertussen waren we op de spreekkamer, de verpleegkundige vertelde dat haar dienst erop zat en dat ze afgelost werd. Ze vertelde ons op welke knop we moesten drukken als er wat dringends was. Maar, zei ze er duidelijk bij.. als het iets kleins is, kun je beter even naar de NICU lopen, want als je op die knop drukt, gaan alle alarmbellen af in de verplegingspost. Beetje onnozel als wij op die bel drukken omdat de luiers bijvoorbeeld op zijn. Staat er een leger van verpleging in de kamer, om luiers. We begrepen het en toen ging ze weg. Stilte, in de kamer, maar vooral zoveel blijdschap en waardering. Ik krijg weer kippenvel als ik denk aan het moment dat jij naast ons lag. We waren helemaal niet moe, kwam door de adrenaline denk ik. Dus met jou op schoot, hebben we eerst nog uren (denk ik) serie gekeken. Ook dit moment was magisch. We waren echt een gezin, alsof we thuis op de bank zaten, samen televisie kijkend.

Door de beademingstube die jij lange tijd hebt gehad, kon je geen geluid maken. En juist in deze nacht, begon jij voor het eerst te huilen mét geluid. Huilend heb ik naast je gelegen. Wauw, wat is jouw volume prachtig. Ik heb het direct opgenomen en gestuurd naar familie, gezinsleden en vrienden. Het was zo kostbaar, een klein, fragiel huiltje, maar ik was zo intens blij en dankbaar dat ik jouw huiltje mocht horen. En niet alleen ik had deze emotie, ook mijn ouders, schoonouders, iedereen zat thuis met een glimlach te luisteren naar jouw geluid. Dit was iets wat we met elkaar hoopte ooit te horen. Maar niemand sprak dat uit en jij gaf het ons. Zomaar, op het perfecte moment.

Wat ik het allerleukste vond aan deze nacht, was het feit dat de verpleegkundige (die de nachtdienst had) gewoon zelf langs kwam om jouw luier te verschonen, je aan de voeding te leggen. En wij? Kersverse ouders... wij konden gewoon de hele nacht doorslapen, alsof wij in een babyhotel sliepen. Uiteraard hebben wij niet doorgeslapen, ik was te druk in mijn hoofd en lijf van blijdschap. Maar het was heerlijk om niet uit bed te hoeven. Daar kwam ze weer; ''goedenacht, hallo, nou ja gaat ie goed? Ja hoor, met jou ook? Ja, het is rustig vannacht op de NICU. Oké top. Bedankt''. En zo ging dat ongeveer 4 keer. Jij kreeg namelijk in het ziekenhuis 12x voeding in 24 uur tijd. Dus het was verschonen, je aan de voeding koppelen, je weer van de voeding afkoppelen en dan een uurtje later weer opnieuw want het hele proces duurde al een uur. Maar zij deed het, voor ons, zodat wij rust hadden en ons konden focussen op jouw schoonheid, jouw rust in je slaap en je prachtige geluid in je huil.

Nog steeds kan ik hier met een grote glimlach aan terug denken. Dat ze dit voor ons deden.. Wauw. Toen in het ziekenhuis, voelde het voor ons extreem speciaal. Dit was het moment dat we eigenlijk niet meer zouden krijgen. We hebben vaak genoeg met de verpleegkundigen gesproken dat wij het zo verdrietig vinden dat jij niet in je eigen bedje thuis zal slapen, dat wij jou niet levend mee naar Ede kunnen nemen, dat wij niet een momentje gehad konden hebben waarin we alleen waren, want altijd waren er mensen op de NICU aanwezig. De pijn die wij in onze woorden hadden, heeft hen aan het werk gezet, denk ik. De empathie die deze vrouwen hebben, het is waanzinnig. Deze nacht zorgde er toen voor dat we vrede hadden met de hele situatie. Toen wij hoorden dat jij het niet zou overleven, was het al snel oké. Dit was jouw toekomst. Jij zou niet zolang op de aarde leven, maar dat was oké want dit ben jij. Maar dat zij ons dit moment gaven.. dit maakte het af, hierdoor konden wij rustig naar huis gaan (dachten we) en dit als herinnering aan jou hebben. Wie had gedacht dat je ondertussen al 3,5 maand bij ons slaapt, jij kleine vechter!