Bel jij die klant dan even?

Mijn hart slaat over, op het scherm lees ik nogmaals de zin die mijn collega op de andere locatie net getypt heeft in ons chatprogramma; `Bel jij die klant dan even?' Op zich geen gekke vraag als je werkt op de afdeling servicedesk van een softwarebedrijf. Maar toch overvalt het me. 

3 jaar lang was ik het aanspreekpunt van onze servicedesk voor klanten. Waarvan het laatste half jaar als enige medewerker die de telefoon opnam. Bellen was wat het meeste tijd in beslag nam op een gewone dag tot mijn verlof. Waarom vind ik bellen dan ineens zo eng? Wat is het dat ik het liefst onder mijn bureau wil kruipen? De angst overvalt me. 

Ik mopper wat tegen de collega die tegenover me zit. Dat ik nu toch niet zijn werk ga doen en dat hij het zelf maar moet oplossen. Ik loop weg om thee te pakken, hallo ontwijkgedrag!

En dan realiseer ik me waarom ik zo in paniek raak van de vraag. Zo'n telefoongesprek kan niet goed gaan. Ik probeer beetje bij beetje te accepteren dat de wereld gewoon is doorgegaan, na die bewuste 14 oktober. Dus als ik nu een klant spreek die gewoon doorgegaan is dan voelt dat alsof ik mee probeer te gaan met iemand die in een hogesnelheidstrein voorbij raast, terwijl ik nog ergens op een perron sta te wachten op een trein.

En wat als het nu een klant is die weet dat de periode van mijn verlof niet klopt en daar vragen over stelt? Ik haal diep adem, dan kan ik nu echt nog niet adequaat op reageren. Of wat als het een klant is die het zou moeten weten en die helemaal niets zegt.. Dat zou pas naar zijn. En dat gevoel is ok. Het is pas 2 maanden geleden.

Wat zeiden jullie dan vraag ik de collega tegen wie ik mopperde. "Wegens omstandigheden" zegt mijn collega... Dat voelt alsof ik mijn kind ontken, dat kan ik niet. Het is simpel, ik kan die confrontatie nog niet aan. Wil hem nu in ieder geval niet aangaan. De confrontatie met het feit dat er mensen zijn die nooit van het bestaan van Jip weten.

Maar ik wil ook niet klanten, mensen met wie ik enkel een zakelijke relatie heb, deelgenoot maken van mijn grootste persoonlijke verdriet. Ik denk niet dat ik dat kan doen zonder te huilen. Los van of ik dat wil, huilen met een klant aan de telefoon. En dat is nu juist niet de bedoeling van weer werken.

Daar moet ik nog balans in vinden. Maar niet nu. Naar mijn collega reageer ik dat ik dat niet zie zitten omdat ik daar geen tijd voor heb in de tijd die ik nog aanwezig ben. Ik leg hem kort uit wat er moet gebeuren en verwijs hem naar mijn collega als hij hulp nodig heeft. Voor vandaag ligt hier mijn grens, misschien durf ik morgen wel weer een stapje verder.