Baby's Allereerste Dipje

De omstandigheden waren op zich gunstig. Binnen in het luxe restaurant was het behaaglijk warm. De kaarsen naast de open haard brandden rustig. Door de kleine raampjes straalde het zachte licht van de nog opgetogen kerstboom die buiten stond knus naar binnen. De strenge, winterse wind floot door het rieten dak, waardoor het nog fijner was om binnen te zitten. Onze tafel was versierd met cappuccinos, en, ter voorbereiding op het dinner dat zou volgen, een mandje met broodjes.

Voor Baby had ik een Prenataltas vol met speelgoed meegesleept. Een lading troep paste dan wel niet bij het décor en de sfeer van dit weelderige restaurant, maar, zo redeneerde ik stilletjes, een jengelende, verveelde baby zou hier nog veel schandelijker zijn.

Baby was netjes gekleed in een rode broek met bijpassend vestje, en zijn haartjes zaten keurig in een scheiding. Ikzelf droeg een jurk en lakschoenen. We waren als wandelende takken die voor een boomstam poseerden: zo aangepast aan onze omgeving, dat we bijna niet meer opvielen.

Ah. Daar is Chris. Dat is lang geleden. Baby kijkt verrast op. "Chris heeft meestal cadeaus voor mij," denkt mijn slimme baby ongetwijfeld. Chris is mijn mede-polyglot. Het brein met vijf Master Degrees. Iemand met net zoveel haren op zijn hoofd als dat ik (tegenwoordig) op mijn benen heb. Iemand die net zoals ik meer van katten en mannen houdt dan van honden en vrouwen. Ooit waren wij bondgenoten op dezelfde middelbare school, waar hij nu nog steeds een Fontein van Kennis is. Chris wordt in het bijzijn van kinderen onder de twaalf lichtelijk onrustig, simpelweg omdat hij niet zoveel op heeft met kinderen van wie nog niet is vastgesteld of ze naar de Havo, het VWO of het Gymnasium kunnen.

We zitten. Chris kletst, ik luister aandachtig, knik of kreun wanneer nodig, en houd mijn rechteroog op Baby. Multi-tasken. Maar dan voert Christ het tempo op. Ik moet mij nog beter concentreren, terwijl Baby weigert langer op het houten fruit te kauwen, en per se zijn  Puppies And Kittens boek door wil bladeren.

"Ik moet even wat ophalen," vertel ik Chris. Baby had zich eerder van kruin tot teen onder gepoept, en dus hangt zijn handgewassen mallot onopgemerkt te drogen op de kleine radiator naast net-gekapte dinerende dames en exclusieve wijn-drinkende mannen. 

"Let jij op Baby?"

"Nou ehm, wat moet ik dan d-" stamelt hij.

"Ik neem Baby wel mee," lach ik.

Eenmaal teruggekomen geef ik Baby Rooibos thee, en doop voor mijzelf brood in de olijfolie.

EN DAN GEBEURT HET:

Baby plukt rap zijn ogen van zijn favoriete bladzijde (hond en kat spelen met bol wol, met onderschrift "play"), en volgt ademloos mijn iedere beweging. Dan grabbelt hij een stuk brood van tafel, tilt het op, en DOOPT HET in de extravergine olijfolie met oude balsamico azijn. Hij kijkt mij aan. Ik ben onthutst, en weet niets te zeggen. Ik kan alleen maar naar hem staren. Baby twijfelt. Moest het nou meteen in zijn mond, of eerst...

Snel gooit hij het broodje in mijn lege kopje. Hij kijkt mij weer aan. Ik schud mijn hoofd. Eventjes maar. Vervolgens pakt hij het broodje weer uit het kopje, en propt het hele geval met moeite in zijn mond. Ongelooflijk. Mijn eerste dip presenteerde zich pas op mijn vierentwintigste, in Saint Tropez. Daarvoor leefde ik in de schaduw; ik wist echt niet dat je vers stokbrood in dure olie en azijn behoorde te dippen. Baby leert het nu al!

"En ook, ik heb nog iets voor Baby meegenomen," hoor ik Chris zeggen. Zijn stem brengt mij terug naar het hier en nu.

"Hmm? Wat?" Ik krijg een boek in mijn handen gedrukt. "My First Chinese Nursery Rhymes", lees ik. "Door Jie Mu." Binnenin de kaft zit een audio CD geplakt. De rest van het boek bestaat uitsluitend uit ingewikkelde Chinese tekens.

"Nu kan Baby ook vast Manderijn leren," zegt Chris zelfverzekerd. "Dan redt hij het zeker tot aan het Gymnasium."