Babymassage

Iedere moeder weet dat aanraking, knuffelen en lijfelijk contact goed is voor de hechting met je baby. Door de aanrakingen wordt de band tussen moeder en kind versterkt. En dat heeft op de lange termijn ook weer voordelen: je baby voelt zich veilig en geborgen. Maar wat nou als aanraking en lijfelijk contact niet goed lukt? En je in plaats van rust, spanning ervaart?

Zonder dat we ons daar altijd bewust van zijn, krijgt een pasgeboren kindje veel prikkels binnen. Daar kan het onrustig, huilerig of juist heel teruggetrokken op reageren. Bij mij was dit precies het geval, doordat ik gespannen en somber was reageerde Luna daar ook op door veel te huilen de eerste weken. Ik zocht geen contact met haar, wat ervoor zorgde dat ze op den duur ging lachen naar anderen en niet naar mij. Dat Luna moest huilen als Michelle uit beeld raakte, terwijl ik nog bij haar aan tafel zat. Op dat moment vond ik dat niet confronterend, omdat het me eigenlijk weinig uitmaakte. Als ik er nu op terug denk, dan breekt het me hart dat we dit hebben doorgemaakt.

Vanaf maart, na onze eerste knuffel samen ging ik langzaam beginnen samen met Michelle (Kleindroom in Groningen) met wekelijks een babymassage. Zoals ik al eerder had geschreven hadden wij Michelle ooit ingeschakeld als babyconsulent en werkt ze nu als ZZP’er bij ons in het gezin om ons boven water te houden en handvaten te geven. Haar specialiteit is natuurlijk het slapen van babies, signalen van babies herkennen en een babymassage geven. Babymassage heeft ook nog als mooi voordeel dat ouder en baby kan helpen om meer rust te ervaren omdat er door de massage extra aanmaak is van oxytocine, het knuffelhormoon. Een hormoon wat bij mij volgens mij op level -10 stond toen we begonnen met de babymassage.

Toen we begonnen met de babymassage, de allereerste keer stond ik naast de commode. Ik begon met haar beentje, om is te ervaren hoe dit contact zou zijn. Michelle stond naast me om uitleg te geven en vooral geruststelling, er kon niks mis gaan. Maar de hele setting, de onrust in mijn lijf wat hartkloppingen en een nerveus gevoel gaf voelde naar. Het gevoel werd met de seconde meer. Op den duur werd ik misselijk, hoorde ik niks meer en voelde ik dat ik bijna ging flauwvallen. In alle paniek liep ik snel naar mn bed om daar te gaan liggen en Michelle nam Luna over. Hoe kon ik zo reageren op mijn eigen kind? Tranen kwamen als een waterval, met onmacht en letterlijk pijn van binnen. Het voelde echt alsof mijn hart in duizend stukjes werd gescheurd, door het snikken van de tranen en mijn moederhart die een klap te voortduren kreeg. Michelle was erg begripvol, totaal niet veroordelend en zei de juiste woorden om weer rustig te worden. Ze was trots op me, dat ik het had geprobeerd, dat ik ondanks de lijfelijke spanning het wel deed. Hoe kort de massage ook was, het was een stap in de goede richting. Al heb ik denk ik maar 2 minuten gemasseerd, als het niet minder is. Uiteindelijk heb ik dat onthouden in mijn hoofd : “het gaat er niet om hoe lang het contact is, elk contact tussen jullie is een stukje hechting”.

De weken gingen voorbij en bijna elke week deden we een massage. De eerste keren was het echt 1 beentje, daarna voorzichtig naar 2 beentjes. Begin juni begonnen we met het buikje erbij en langzaam zag je dat ook Luna zich kon ontspannen. Eigenlijk merkte ze daarvoor bij elke massage mijn spanning, waardoor ze geen contact zocht en haar focus op Michelle hield. Maar 11 juni was het anders, haar ogen waar op mama gericht. Ze volgde alles wat ik deed, kletste wat en pakte mijn handen op mee te helpen. Ik kreeg een warm, ongekend trots gevoel van binnen. Mijn dochter vond het fijn om zo in contact met mij te zijn, ze genoot van de aanraking en lachte zelfs naar me. Uiteindelijk ben ik bijna wel 20 minuten aan het masseren geweest, had ik een onwijs ontspannen meisje en een buitengewoon gevoel van trots. Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar niet van verdriet, het was van overwinning. Lang geleden dat ik trots was geweest op mezelf, wat ik al had bereikt en hoe ik bezig was om terug te komen naar wie ik ben.

Begin juli hebben we voor het eerst een volledig massage gedaan en Michelle heeft het helemaal gefilmd. 25 minuten lang masseer ik mijn dochter, op het begin wat spannend af te lezen maar dat ebt gauw weg. Op het moment dat ik haar handjes masseer, trekt ze zich op naar staan. Ze laat zich tegen me aan vallen en legt haar hoofd op mn schouder. Ik werd er emotioneel van, zonder woorden zei ze eigenlijk : “mama, je doet het goed en ik vind het fijn om bij jou te zijn”. Zo waardevol dat er een filmpje van is, zo waardevol dat er foto’s van zijn. Misschien niet de meest insta-waardige, prachtige foto’s die je kan hebben. Maar wel de meest waardevolle, liefdevolle foto’s die ik kan hebben uit deze tijd.

Hoe normaal dit soort contacten zijn voor gezonde moeders, hoe moeilijk en lastig het is voor iemand met een postpartum depressie. Je lijft schreeuwt nee, maar daar moet je hard tegen vechten op de weg naar herstel. Dat deed ik en dat doe ik, èlke dag!