Snap
  • Baby
  • tips
  • vakantie
  • autorit
  • auto
  • Autorijden
  • op

Auto-angst

Hoe overleef je een autorit met je kleine?

Edit; Bij de bovenste foto stonden we stil (zoals je kunt zien op de foto) om te autostoel te passen. Geen zorgen, veiligheid voor alles. 

Ik denk dat wij wel kunnen spreken van auto-angst (als dit al kan ghehe), maar belangrijker, deze angst hebben wij bijna overwonnen! 

Als er iets was waar wij een hekel aan hadden, zowel ik als vaders, was het autorijden met de kleine. Dit was standaard een moment van stress, paniek en huilen. Iets wat al in de eerste week van Senn zijn levensjaar begon. Het ging natuurlijk al niet van een leien dakje en ons eerste ritje, net na de kraamweek, was gelijk een regelrechte RAMP. We moesten naar het ziekenhuis, want het ging gewoon niet goed met Senn en de hele weg heeft hij gebruld. Zo sneu! Niets wat hielp, niets wat hem kon troostten en niets wat ons uiteindelijk kon helpen. Kindje in paniek, moeders in de stress en vaders zat op eieren achter het stuur. Dit was het begin van onze auto-angst. Want hoewel wij altijd rustig en kalm die auto in gingen, gewapend met flesjes, filmpjes, speelgoed, knuffels en allemaal ongein, ging het altijd op het einde van de straat al mis. 

Brullen, huilen, oorverdovend krijsen. Man man man.. Geloof me, het huilen van Senn was al hard, maar helemaal wanneer je in een auto zit waar je niet uit kunt. Negen van de tien keer gingen die ritjes dan ook naar het ziekenhuis, gewoon een nare associatie ook. 

 

Toen de rust met Senn zijn gezondheid wat weder was gekeerd, zijn wij amper nog verder dan 20 minuten van huis gegaan met de auto en zo kwam die drempel steeds hoger te liggen. Ik weet het, eigen schuld, dikke bult. Maar om je kindje zo te zien struggelen in de auto is gewoon niet chill. Dus verre autoritten gingen we vermijden, hoe graag we soms ook wilden. 

Vorig jaar in de zomer wilden wij graag op vakantie, maar niet te ver, dit wilden we Senn niet aandoen. We besloten naar Limburg te gaan, ongeveer drie uurtjes rijden voor ons. Onderweg genoeg plekken om te stoppen en relatief dichtbij huis. Op internet tips gevraagd voor vermaak in de auto. Gewapend met kadootjes, boekjes, eten, drinken, knuffels, liedjes en spelletjes gingen we op pad, Senn was toen anderhalf jaar oud. Ik kan je vertellen, het was een ramp. Ik geloof dat we 10x tegen elkaar gezegd hebben dat we naar huis zouden gaan. Dan. Maar. Niet. 

Maar goed, dat is niet de oplossing. Dus stopten we bijna elk halfuur en kon Senn rondjes rennen op parkeerplaatsen. Waarna we hem weer met luid protest van zijn kant in het stoeltje moesten worstelen. Gelukkig was Limburg 'maar' drie uurtjes en waren we dolblij dat we er waren. 

Snap

Over de terugreis hebben we het maar niet. Hoewel, het ging best oké, zolang hetzelfde filmpje van 15 minuten de volle drie uur aanstond. (Ken je dat liedje? "Er komt een beertje de berg op, er komt een beertje de berg op, er komt een beertje de berg op, jaaaaaaaaaaaaaaaaaa zomaar voor de lol"). 

Goed, daarna weer lange tijden zonder autorijden, maar langzaam maar zeker merkten we verschil. Senn kreeg rust, lol in het autorijden en vroeg er zelfs om. We konden zowaar het dorp uit! Hij was prima te vermaken en beter nog: hij kon zichzelf vermaken. Al zingend en kletsend op de achterbank. Wauw! 

Afgelopen weekend was daar het moment, we gingen weer eens ver. Als test voor onze komende zomervakantie, dan moeten we naar Frankrijk. Oké, dat is nog niets vergeleken bij de bijna twee uur van afgelopen weekend, maar dit ging vlekkeloos! Senn gaf geen kik en was mega lief. We zijn zo trots! Dit geeft hoop, vertrouwen. Die auto-angst? Die is afgenomen. 

Tuurlijk ben ik nog een beetje bang voor de komende lange rit, maar deze is in de pocket!

Liefs, Erin

www.instagram.com/miniliefde

http://miniliefde.nl/een-lange-autorit-met-je-kindje/

4 jaar geleden

Sowieso met kleine kinderen naar bijv Frankrijk of Italië op vakantie gaan vind ik al een hele onderneming! Zou ik niet voor kiezen iig. Voorlopig blijven wij nog in Nederland, genoeg mooie plekjes op 1-3 uur afstand. Een x beetje over de grens met Duitsland zou ook nog kunnen. Vakantie is voor mij even weg uit m'n eigen huis en omgeving. Weg uit de sleur en wat andere dingen doen. En dat hoeft van mij niet op ik weet niet hoeveel uur afstand. Levert alleen maar stress op. Voor ons iig. Als de kinderen ouder zijn, vooral straks de jongste, en beter uit te leggen is wat er gebeurt, wil ik wel verder weg rijden...

4 jaar geleden

Oh, zo herkenbaar!! Wat een verschrikking... wij hadden dus wel een vakantie naar Italie geboekt vorig jaar toen de kleine 10 maanden was. Wat een HEL! Maar echt. 10 jaar ouder geworden. Heen gingen we in 3 dagen, want, zo dachten we, dan konden we vaak stoppen. Maar idd, iedere keer weer onder luid protest in de auto en bijna overgeven van ellende. De terugweg hebben we in 1 keer doorgeknald (met pauze uiteraard) om er maar vanaf te zijn. Auto-angst zeker present! Inmiddels gaat het eens stuk beter en gaan de ritjes naar familie op 1,5 en respectievelijk 2 uur rijden vaak vrij goed. Eind juni gaan we naar Frankrijk. Ik zeg dat ik er vertrouwen in heb, maar in feite hou ik mijn hart vast... hopelijk gaat het van de zomer bij jullie (ook) goed!

4 jaar geleden

Hahaha leuk geschreven! Erg herkenbaar. Ik zie mezelf nog staan de eerste keer, de heenweg 40 minuten gingen fantastisch. Hele weg geslapen, de terug weg hoppa monsterfile 3 uur gestaan waarvan 2,5 uur gehuil en niet alleen van onze dochter kan ik je vertellen. Sindsdien was elke rit ellende, nu met 15 maanden gaat het steeds wat beter, precies wat je zegt 20 minuten en steeds ietsje langer. Italië met de auto skippen we dan ook nog even naar volgend jaar. Zoals je ook al zei een huilend kind op de achterbank is gewoon Niet chil! Hopelijk staat deze top prestatie een van de vele die volgen voor jullie!