Anders compleet

Het was 9.48u toen onze huilende zoon voor het schermpje werd gehouden. "Hij doet het," huilde ik met hem mee. "Hij doet het echt."

We wisten al een paar weken dat 21 mei dé datum zou zijn. Een spoedkeizersnede onder volledige narcose bij de eerste en een placenta die niet wil komen zodat je zelf ook bijna het loodje legt -nadat je je tweede kindje levenloos op de wereld hebt gezet- gaat niet bepaald in de koude kleren zitten. De angst om ons mannetje met de bevalling alsnog te verliezen, was enorm. Daarom was de keuze -in goed overleg- op een keizersnede gevallen.

En zo werden wij op 21 mei trotse ouders van een prachtige zoon. Toen hij bij me werd gelegd, voelde ik dat het goed was. Dat alles het meer dan waard is geweest. En ik knuffelde hem, ik kuste hem, ik fluisterde hoe welkom hij was. En ik voelde dat we compleet waren. Anders compleet, dat wel. Een gezin van vier voor het oog, maar in mijn hart voor altijd met zijn vijven.