And the rollercoaster continues.....

Inmiddels is onze kleine man al ruim een week oud! Hele precieze info ga je niet krijgen van me, mijn zwangerschapsdementie gaat net zo hard door als de rollercoaster waarin we nu zitten. Gelukkig heeft men mannetje een ontzettend betrokken papa die alles vraagt en wel veel onthoud. Dus daar kan ik altijd op terugvallen voor meer informatie over ons wondertje.

De eerste dag hoorde ik al direct dat onze man ondanks zijn termijn geboren is met een perfecte apgar score, hij kreeg al direct de eerste 9 van de velen die (hopelijk) op school ook nog zullen volgen. Nadat ons mannetje enkele minuten bij me had mogen knuffelen werd hij naar de couveuse afdeling gebracht. 

Op de couveuse afdeling hebben ze hem nog wat extra zuurstof toegediend, hem aan alle monitoren gekoppeld en hem zijn sondeslangetje ingebracht. Zijn eerste flesje heeft hij meteen leeggedronken. Wat al heel erg knap is!

Op zijn termijn blijkt het heel normaal te zijn dat er dipjes voorkomen in zijn saturatie. Doordat bepaalde dingen (zoals eten e.d.) hem nog enorm veel kracht en enegie kosten 'vergeet' hij als het ware nog wel eens adem te halen. Daardoor krijgt hij een dipje in het zuurstofgehalte in zijn bloed. Helaas gebeurde dit ook regelmatig als hij in diepe slaap was. Waardoor hij vooral snachts last had van deze dipjes. Gelukkig is dat in de loop van de week veel beter geworden en is zijn laatste dipje inmiddels 2,5 dag geleden! Aangezien het bij zijn termijn hoort probeer ik me er maar niet al te druk om te maken, maar het toch steeds enorm schrikken als zijn monitoren alarm slaan. 

Omdat zijn flesjes hem nog erg veel energie kosten krijgt hij deze afgewisseld met sondevoeding. Soms is hij te moe om wakker te worden voor zijn flesje, andere momenten drinkt hij hem half leeg en krijgt de rest toegediend via de sonde. Ook dit is niet erg, hij heeft zijn krachten nu nodig voor andere dingen. Aangezien hij toch wel veel was afgevallen krijgt hij sinds een paar dagen ook premature voeding, dit is gewone opvolgmelk maar dan met extra caloriën. Zijn geboortegewicht was 2130 gram en hij was na een paar dagen teruggezakt naar 1980 gram. Nog binnen de 10% die pasgeborenen af mogen vallen, maar ook groeien kost hem veel energie en deze voeding ondersteund  daarbij. Aan het eind van zijn eerste week hing er ook een hoera kaartje aan zijn bedje omdat hij weer boven de 2 kilo was gekomen! 

De 5e dag, wat een dag.... de dag ervoor had de verpleging me gewaarschuwd dat ons mannetje waarschijnlijk snel naar een open bedje zou mogen. Wat een schrik had ik al meteen, hier moest ik me echt even op voorbereiden. Ik had toen ook nog niet verwacht dat papa de volgende ochtend al vanuit zijn werk zou bellen dat ik niet moest schrikken als ik op de camera keek dat hij niet meer in de couveuse zou liggen. Eigenlijk was dit een enorm goed teken, onze man hield zijn temperatuur dusdanig goed dat hij hier klaar voor was. Ik voelde me trots, maar was doodsbang! De couveuse voelde veilig, geborgen...... Natuurlijk bleef hij in het bedje ook aan de monitoren en veranderde er verder niet veel. Ze hielden hem nog steeds in de gaten. Aangezien hij in een bedje kleertjes aan moest en ik dus zijn ademhaling niet meer zag en het bedje zo open was voelde ik me er toch niet fijn bij! Ik heb gehuild als een klein kind, zo bang was ik. 

Natuurlijk was dit gewoon even wennen, ik moet nog even leren vertrouwen op mijn zoon. Hoe moeilijk kan het zijn?! Al snel merkte ik ook de voordelen van dit open bedje. Ik kon hem zelf zonder gehannes en gestunt uit zijn bedje halen, hem verschonen op een aankleedkussen, er zelf met hem naartoe lopen en hem in mijn eigen armen de fles geven. Wat was dat bijzonder!! In een gewone thuissituatie met een pasgeboren baby sta je niet stil bij dit soort kleine normale dingen. Nu voelde ik intens geluk bij het besef dat ik voor de eerste keer liep met mijn zoon in mijn armen! Ik voelde me al direct veel minder rot over dat doodenge open bedje! 

Zijn temperatuur was toch wat aan de lage kant, er werd dus besloten dat hij een warmte bedje kreeg. Zijn temperatuur op orde houden is nog net een beetje teveel gevraagd van hem. Hij ligt nu op een heerlijk soort warm waterbedje dat ze in zijn gewone bedje hebben gelegd. En gelijk heeft hij! Als hij dan toch daar moet zijn, kan hij net zo goed gebruik maken van de luxe die de neo hem te bieden heeft ;) 

Op het moment proberen we minimaal 2x per dag bij hem te zijn. Aangezien hij nu nog alleen uit zijn bedje mag rondom zijn verzorging (luier verschonen en flesje drinken) zijn we op die momenten in het ziekenhuis. Het is voor hem erg belangrijk om te buidelen met papa of mama. Papa of mama gaat dan een uur lang lekker met hem zitten. Huid op huid contact is erg goed voor hem, maar ook voor ons. Het is echt eventjes ons momentje om lekker van hem te genieten. Dit kon overigens al toen hij in de couveuse lag. Toen werd hij aangegeven, nu doen we alles zelf!

Aangezien ze bij papa op het werk erg moeilijk hebben gedaan en er erg weinig begrip is voor de situatie is hij de maandag na de bevalling alweer begonnen met werken. Hij is akkoort gegaan om zijn baan te behouden maar werkt wel maar tot 14u. Hij is dan om 14.30u thuis en zijn wij om 15u in het ziekenhuis om onze zoon zelf te verzorgen. Ook de verzorging van 21u savonds doen wij zelf. We zijn dan rond 19.30 in het ziekenhuis, knuffelen lekker en verzorgen ons mannetje dan ook zelf. 

Het is dagelijks een enorm geregel om het rond te krijgen met onze dochter. Ik probeer haar zoveel mogelijk te ontlasten maar dat valt niet mee! Ze heeft een enorme klap gekregen toen mama snachts ineens weg was en bijna een week later pas weer thuiskwam. Zij moet me opnieuw leren vertrouwen en met de nieuwe situatie en alle hectiek om leren gaan, dat heeft tijd nodig. Gelukkig is ze al niet meer 'boos' op me, maar hangt ze nu vooral veel aan me. Ze heeft al de hele week niet omgekeken naar haar speelgoed en heeft alleen maar oog voor mama. Maar wat is ze lief! Ook op haar ben ik supertrots. Mama wordt nu totaal opgesplitst en ze staat duidelijk eventjes niet op nr1. Aangezien mama toch kraamvrouw is en niet veel kan, druk is en veel weg. De momenten dat ik thuis ben probeer ik het routine leven zoals huishouden ook zoveel mogelijk te laten voor wat het is en gewoon met haar bezig te zijn. Ook zij heeft haar mama nodig, nu misschien meer dan ooit! Wel is ze gelukkig enorm trots op haar kleine broertje. Ze is door het dolle heen als ze mee mag naar het ziekenhuis, heel mooi om te zien hoe trots ze dan aan zijn bedje staat... smelttt........

Ook papa draait overuren. Hij heeft met mijn opname ineens de zorg voor onze dochter volledig gekregen, hij zat minimaal 2x per dag bij mij in het ziekenhuis, moest eten verzorgen voor hem en onze meid, het huishouden doen, de babykamer verder afmaken, het 'gezeik' van zijn werk aanhoren omdat hij die week echt geen mogelijkheid had om te komen en dan heb ik het nog niet over de stress aangezien zijn vriendin in het ziekenhuis ligt met een zelfde termijn zwangerschap waarin hij ooit eerder een zoontje verloor. Deze week liep met de geboorte van ons mannetje meteen over in een week van (voor nu) te lange werkdagen, direct erna ziekenhuisbezoek, thuis eten, weer ziekenhuis, slapen en opnieuw beginnen. Afgelopen dagen is hij zelfs nog voor zijn werk naar ons mannetje gegaan, waardoor zijn dagen al om 6u sochtends beginnen in het ziekenhuis. 

Om hem maak ik me dan ook het meest druk, ons Dean doet het super goed en ligt op de goede plek voor nu. Maar papa loopt zichzelf enorm voorbij! Dit houdt hij zo niet nog weken vol.. Hij is heel sterk, maar dit trekt geen mens. Ons mannetje is nu een week oud en papa zit er doorheen. Met wat pech nog 5 weken tegaan... Maar wat heb ik opnieuw enorm veel respect gekregen voor deze man! Hij is er voor zijn kinderen, houdt niet van buidelen en stilzitten maar beseft het belang en welzijn voor onze Dean dus hij doet het! Hij belt elke ochtend en avond naar het ziekenhuis om te informeren naar onze zoon en houdt zich enorm sterk voor zijn gezin. Ik ben deze week gewoon opnieuw verliefd geworden op deze papa van het jaar, maar ik maak me wel ontzettend veel zorgen om hem. Was ik maar lichamelijk sterker dan hem, dan had ik hem vastgeknoopt op bed met een grote toblerone, een fles bier en zijn playstation om eens gewoon bij te komen en aan zichzelf te denken!

Onze oudste meid Gwenn is momenteel wel het gemakkelijkst denk ik. Zij is 5 en heeft een goede leeftijd om de situatie wat beter te begrijpen. Ze is er natuurlijk alleen in het weekend omdat ze doordeweeks naar school moet en dan bij haar 'andere' mama is. Ze weet ook precies te benoemen dat ik rustig aan moet doen omdat ik net een babytje gekregen heb en haar broertje nog even in het ziekenhuis moet blijven omdat hij nog zo klein is. Ze gaat enorm goed met de situatie om en is vooral enorm trots dat ze een kleine broer heeft! 

Kortom, onze kleine man is enorm sterk en doet het echt heel erg goed! Hij heeft heel veel mazzel met zo'n top papa en zijn supertrotse en sterke zussen!

Wat voel ik me gezegend met mijn wonders...... 

Ik heb jullie nog veel meer te vertellen maar dit doe ik snel in een nieuwe blog. Bedankt voor het lezen en tot snel!! 

P.s. op de foto zie je mijn kleine vechtertje Dean in zijn couveuse met zijn ubertrotse 'grote' zussen Gwenn & Meagan