Als je hartje (bijna) stopt.

In de kraamweek verliep alles zoals het volgens het boekje hoort. Je was al met een flinke buffer geboren, een kleine 4030 gram. Als je honger had dan liet je van je horen. Keurig op tijd, en vaak nog wat eerder. De flesjes gingen er wel in. Dit waren we ook gewend van je grote broers, die konden er wat van. Daarnaast sliep je veel en was je zo tevreden!

De kraamweek was voorbij. Nu moest ik het toch echt alleen doen. Alleen zonder zo'n fijne hulp in huis. Met 3 kindjes(!) Maar hoe? En eigenlijk ging dit allemaal vanzelf. Jij was zo heerlijk rustig en tevreden. Zo had ik voldoende tijd voor de grote broers. Papa bracht de jongens naar school en naar de opvang zodat wij rustig konden opstarten. Oh zo fijn!

In de loop van de eerste week 'alleen' begin je steeds meer en langer te slapen. Heerlijk, dacht ik. Wat een rustig kindje. De flesjes gingen er wel in, maar je liet steeds wat meer staan. Ja, dat kan. Dacht ik bij mezelf. Wij hebben ook niet elke dag even veel trek. Op de zaterdag gaan we voor het eerst met z'n allen buiten de deur lunchen. Sushi natuurlijk. Onze favoriet! Je zit heerlijk in de draagzak bij mama en ook heel even in de maxi cosi. We hebben je nauwelijks gehoord en de flesjes gaan er ook niet meer in. Je neemt een paar slokjes en dan is het genoeg.

Op zondag ochtend gaan we naar de kerk.  Vlak voor de dienst weiger je volledig de fles. Ook tijdens de dienst krijgen we er nog geen 5cc in. Nu begin ik mij toch echt zorgen te maken. Minder drinken kan, maar weigeren is echt niet oke. Er wordt voor je gebeden en na de dienst bellen we de eerste hulp. "Kom maar even langs" luid het aan de andere kant van de telefoon. Bij de dokterspost wordt je gecontroleerd. De dame gaat even overleggen, want haar mening is dat je geen koorts hebt en ook niet uitgedroogd bent. Dus mag je naar huis. Gelukkig maakt de dienstdoende arts zich wél zorgen en staat op haar strepen. We moeten door naar de spoed. Je wordt op duizend en één kabeltjes aangesloten, je hartje wordt gemonitord en de artsen (wel een stuk of 3) staan allemaal om je heen. Je mooie tintje is nu wit grijs gekleurd, je warme blote huidje is koud. De monitor geeft een hartslag van 285 slagen per minuut aan. Dit is niet goed, het is goed fout. De hartslag van een baby in rust hoort tussen de 100 en 140 te zijn. Op allerlei manieren proberen de artsen jouw hartje terug in het normale ritme te krijgen. Op pijnprikkels reageer je niet meer. De artsen hopen dat je reageert op ijsblokjes in je gezicht. Wat er nu moet gebeuren is een reset. Je hartje moet zichzelf resetten, 'gewoon' even stoppen met kloppen om daarna weer verder te kloppen. Je zou er van moeten schrikken. Maar er komt geen enkele reactie. Dan maar medicatie. Alle medische termen weet ik niet meer. Er gebeurde zó veel. Het enige wat ik voor je kon doen was bidden, bidden dat het door Hem gegeven kindje bij ons zou blijven. Bidden dat jij jezelf hieruit zou krijgen.

Je krijgt 3 keer een dubbele dosis aan medicatie, want je hartje maakt geen reset. Je lichaam reageert niet op de medicatie. De artsen weten het niet meer. Vaag gaat er langs me heen dat alle apparatuur om jou te reanimeren klaar staat op de gang. Je papa legt mij nog even uit wat het inhoudt, maar ik wil het niet horen. Mijn kleine meisje, ons kleine meisje, hun kleine zusje.

De artsen bellen naar het erasmus medisch centrum hier in Rotterdam. Ze overleggen wat er moet gebeuren. Binnen een mum van tijd staan de ambulance broeders voor ons neus. Selah snel een dekentje om haar heen en snel in de maxi cosi op de brancard. We moeten naar het sophia kinderziekenhuis, want hier in het streekziekenhuis kunnen ze niks meer voor je doen.

Ineens staat je oompie voor onze neus. Hij heeft een gebedsdoekje mee genomen en legt deze achter je rug in de maxi cosi. We lopen de gang op richting de ambulance wagen. Je gilt het uit, oh meisje ik heb je nog nooit zó hard horen huilen. Mijn hart breekt in honderd duizend stukjes. En dan gebeurd er een wonder. "Haar hartslag!! Hij is weer goed!! Kijk dan!! Wauw! Wauw! Mama, haar hartslag is weer goed! Dit is écht een wonder. " hoor ik de artsen en ambulance broeders zeggen.

De opname in het sophia kinderziekenhuis wordt afgebeld. Je mag in het streekziekenhuis blijven en moet nog een paar dagen ter observatie blijven. Weer zelf gaan drinken en dan snel mee naar ons veilige thuis haven.

In mijn volgende blog vertel ik over de ziekenhuis opname en over de diagnose.