Als je baby een 'huilbaby' is..

In mijn vorige blog kon je lezen over onze 20 weken echo, die zo spannend was. Nu vertel ik over de periode na de geboorte van Senn. Die spreekwoordelijke roze wolk? Die was bij ons pikzwart. 

Toen Senn geboren was, ging alles goed en mochten wij de volgende ochtend naar huis. Gelukkig zat bij thuiskomst de kraamverzorgster al te wachten en konden we, ietwat onwennig, aan de dag beginnen. We kregen wat handige tips mee, we werden goed verzorgd en voor het einde van de middag ging de kraamzorg weg, dat was prima want het ging allemaal goed. 

Helaas was dat tijdelijk, direct die nacht begon het, het was nacht twee met onze kleine. Senn begon te huilen, nog harder te huilen en vervolgens te krijsen. Niets kon hem troosten en niets kon hem helpen. Hij huilde, huilde en huilde maar.. En wij stonden om en om te wiegen, sussen en knuffelen met hem. "Kleine man, wat is er toch!?" Kan je het je voorstellen, alles voelt beurs en blauw, dan al uren met een kleine in je armen te staan, te wiegen en te lopen. Uiteraard was mijn vriend er ook en die nam veel over, maar soms moest je gewoon switchen. Dat huilen, ging door merg en been.. 

Die ochtend zaten wij beide verslagen, verdrietig en doodmoe te wachten op de kraamzorg. Met onze pasgeboren baby nog in onze armen. Zij nam het over en wij konden wat uurtjes slapen. De kraamzorg hielp ons die week aan alle kanten, we probeerden alles om het Senn zo gemakkelijk mogelijk te maken en trokken alles uit de kast. De kraamverzorgster bleef zelfs nog twee dagen langer, omdat het gewoon niet ging. De borstvoeding lukte niet omdat Senn zoveel huilde, dus ik ging kolven. Op dat moment voelde het alsof ik faalde en versterkt door alle hormonen in mijn lichaam, huilde ik veel met Senn mee.

Uiteindelijk moest de kraamverzorgster afscheid nemen van ons en moesten  we het zelf zien te redden. Peter moest werken en ik was voor het eerst alleen. Dat heeft welgeteld twee dagen geduurd, toen bleef Peter thuis van zijn werk. Ik redde het niet, ondanks de hulp van mijn ouders en wij sliepen niet. Veel te gevaarlijk voor het werk van Peter, die toentertijd nog vrachtwagenchauffeur was. Ons wereldje werd klein, ons kindje huilde zo'n 20 uur per dag, dus we kwamen amper buiten de deur. Slapen? Dat deden we even snel op de bank, direct je ogen dicht als Senn even sliep. Kleding en schoenen nog aan bij jezelf, geen eens meer fut om dat uit te doen. 

We riepen vaak om hulp en gingen van huisartsenbezoek naar het consultatiebureau en van de osteopaat naar de huisartsenpost. Niemand leek ons te geloven en niemand zag de ernst van de zaak. We gingen maar door, werden boos en gefrustreerd op elkaar en van liefde was niet te spreken. Laat staan de roze wolk, het was overleven. De dag door zien te komen, met zo min mogelijk tranen bij jezelf. Na de zoveelste kreet bij het CB kwam er iemand kijken, die vroeg ons: "Zouden jullie je kindje wat aandoen?" - Nee, dat doen we niet! "Oh, dan valt het wel mee." En ze vertrok. Dat was de druppel. Moesten wij Senn eerst iets aandoen voor iemand ons geloofde? Moest het eerst te laat zijn voor wij hulp kregen? HET KON NIET MEER!

Die avond zaten wij bij de huisartsenpost: moe, onzeker en verdrietig. De arts zag dat en schreef een verwijzing voor naar de kinderarts. Eindelijk, eindelijk een stap verder. De dag erna konden we terecht en voor het eerst waren we langer dan 10 minuten van huis. De rit was drama, Senn schreeuwde alles bij elkaar en Peter en ik praatte niet meer met elkaar. De koek was op. De kinderarts kon niets ontdekken, het zouden de krampjes zijn want Senn was pas 5 weken oud. Toch moest hij blijven ter observatie en werd hij opgenomen op de kinderafdeling. Dat brak ons, maar de situatie daar, daar kan ik nog steeds niet zonder tranen aan denken. We werden weer niet serieus genomen en werden aan ons lot overgelaten, niemand die op ons lette, ondanks onze vele pogingen. Soms sliepen we thuis, dat moest van de arts zodat wij bij konden tanken. 

Op een ochtend was het de druppel, wij kwamen aan en hoorde Senn al huilen. De verpleegster zei: "Hij is net wakker!" We liepen naar zijn kamer en vonden daar een mega rood, bezweet en overstuur baby'tje aan. Onze Senn, compleet over zijn toeren. NOWAY NET WAKKER! We waren woest, maar ook moe van het vechten. Het lag vast aan ons, wij zijn vast de slechte ouders, we kunnen het gewoon niet. Na nog een aantal nare opmerkingen (Kinderarts: "Ach, ik heb drie kinderen, dan vind je dingen niet zo snel erg." & verpleger: "Nee, de arts is bij de kindjes die echt ziek zijn.") hebben we ingepakt en zijn we weggegaan. 

De woede van onze kant bracht iets goeds: de wil om door te zetten. We gingen voor een second opinion bij een ander ziekenhuis en we konden snel terecht. Senn werd weer opgenomen, op een afdeling voor huilbaby's en we kregen hulp. Echt hulp! Een heel team van pedagogisch medewerkers, artsen en sociaalwerkers stond voor ons klaar. Wij kregen hulp, zij zagen de ernst en alle opties stonden open. Hier werd eindelijk geluisterd en stemden zij in met onze bevindingen, die wij al veel eerder zagen: reflux en koemelkallergie. Voor we de juiste voeding en medicatie hadden waren we 6 a 7 maanden verder, lange maanden met nog ongeveer 20 uur huilen op een dag, maar het ziekenhuis vocht mee. Het laatste stapje dieetvoeding tijdens de 7e opname in het ziekenhuis bracht rust, ook het inbakeren en een heel strak schema erbij zorgden ervoor dat Senn ineens tevreden was, ineens ontwikkelde en ineens sliep.

Het was niet over hierna. Wij hadden een klap gehad en waren bekaf. Ook enorm verdrietig: over de gemiste tijd, over onze baby die wij in totaal bijna 8 weken hebben moeten missen en over het genieten dat niet kon. Kraamvisite hebben we zoveel mogelijk afgehouden en een kraamtijd hadden we bijna niet. Die roze wolk? Nooit gezien. Hierna was ik overspannen, thuis met een burn-out en onze relatie bijna gebroken. We hebben gevochten, gestreden en vooral veel gepraat. We zijn nog samen, het vlammetje levend en we hebben nu een blije peuter. Dit zal altijd een stukje zijn van ons en zorgt ervoor dat wij angst hebben voor een tweede, want wat als? 

Volg ons op: www.instagram.com/miniliefde, zo kan je nog meer over ons lezen!