Als ik later mama ben, zal ik nooit... HA!

“Je kleintje elke avond in slaap wiegen moet je ook niet doen!! Dan gaat ze hier nooit zelf in slaap vallen”. Ik hoor het me nog zeggen, enkele jaren geleden, als pedagoog werkzaam binnen een kinderopvang organisatie. Je kan je blijkbaar enige voorstelling maken van het moederschap, maar hoe het echt zal zijn? Nope, dat zeker niet en dat blijkt gezien deze uitspraak. Als moeder doe ik dit namelijk heel anders dan ik mij als pedagoog had voorgesteld. Een waar avontuur kan ik je vertellen ?.

Sinds twee maanden gaat onze kleine een paar dagen per week naar de opvang. Van te voren wist ik al dat ze daar niet de tijd hebben om haar in slaap te wiegen of dergelijk ritueel met haar te doorlopen. Voordat ze zou starten, moest ze dan ook hebben geleerd om zelf in slaap te vallen, zei ik als optimistische pedagoog tegen mezelf. Ella is nooit een “gemakkelijke slaper” geweest, maar goed het is ook maar net hoe je het bekijkt. Geen baby is, met uitzonderingen daar gelaten, een gemakkelijke slaper als ze in hun eentje moeten slapen. Laat staan zelf in slaap vallen in hun eigen bed. Het is iets wat de natuur naar mijn mening niet zo heeft bepaald. En daar dacht ik voordat ik moeder werd echt anders over. Het heeft dus tijd en oefening nodig en laat ik daar als mama nu net niet zo goed in zijn. Ja je leest het goed, deze pedagoog heeft haar schaapjes niet bepaald op het droge wat betreft haar slapende dochter ?.. Avond aan avond heb ik het geprobeerd, in de weken voor haar start bij de opvang: haar semi wakker in bed leggen. Dit resulteerde vaak in tranen bij haar, bij mij, het zweet op mijn rug en bovenlip en uiteindelijk een meisje dat 9 van de 10 keer uiteindelijk alsnog in mijn armen en/of aan de borst in slaap viel.

Nooit had ik me kunnen voorstellen dat dit zo’n uitdaging zou zijn. Hoe warm en gelukkig ik me van binnen zou voelen als ik haar lijfje voel ontspannen in mijn armen als ik haar toch oppak. Hoe moeilijk een baby het daadwerkelijk kan vinden om zelf in slaap te vallen en hoe ik door dit alles een hele strijd met mezelf zou voeren. Het resultaat? Een meisje en een moeder die nog steeds moeite hebben met het gehele “alleen in slaap vallen”. En ook een meisje dat moeite heeft met slapen op de opvang, waardoor ik me dan weer schuldig voel. Goed, ik vind het dus een uitdaging! Helemaal nu ze in de eenkennigheidsfase is beland sinds een paar weken en ook begint met dromen. Hierdoor valt ze het liefst weer bij mij in slaap. Heel begrijpelijk en het past bij deze fase, maar ook uitdagend.

Als pedagoog weet ik goed wat ik een moeder als mij zou adviseren. Als moeder ben ik nu diegene die leugentjes om “bestwil” bedenkt richting mijn eigen adviezen en daarnaast op de opvang zegt dat ze vaker alleen in slaap valt dan dat ze eigenlijk doet. Grappig en confronterend tegelijk.

Grappig vind ik het ook dat ik op meerdere vlakken van het moederschap de bekende gedachte had: “als ik later mama ben, dan zal ik nooit….”. HA! Kom ik mezelf daar even tegen ?. Ik had niet gedacht dat ik hier zo’n moeite mee zou hebben en hierdoor ineens zelf de mama zou zijn van het kleintje dat op de opvang moeite heeft met slapen. Mede doordat we het zo fijn en goed voor haar vinden om haar bij ons in slaap te laten vallen.

Het moederschap maakt mij een betere pedagoog en dat had ik van te voren niet gedacht. Het voorgaande laat me ook weer inzien om niet te snel te oordelen, als je zelf niet in de betreffende schoenen staat. Hier ben ik me altijd al van bewust en het lijkt dan ook een inkoppertje, maar daar ben ik in dit geval wel mooi ingetrapt ?.