Als het leven moeilijk is...

Dit weekend heb ik drie dagen, of beter gezegd in totaal een paar uren :-), geschaatst! Wat was dat tof! De eerste middag viel een beetje tegen, het was al een aantal jaren geleden dat ik op mijn schaatsen had gestaan. Deze waren tweedehands nieuw :) en ik moest er ff aan wennen. Ik wiebelde wat over het hobbelige ijs, hopend dat ik niet zou vallen. En als ik in de ene richting schaatste, vechtend tegen de snijdende koude wind, was het hard werken. En als ik in de andere richting schaatste, genoot ik van de wind in mijn rug, de wind die me over het hobbelige ijs de andere kant op duwde. Heerlijk.... Met dat ik dit schrijf realiseer ik me dat het leven soms ook zo voelt. 

Op dag twee ging het schaatsen beter, ik had een andere plek op gezocht en het ijs was daar veel beter en er stond niet zoveel wind. Ik voelde het leven weer in mij, die kriebel in mijn buik van: 'Wauw wat geniet ik hiervan'.... Dat gevoel is van lang geleden. 's Avonds had ik het er met mijn man over dat er eigenlijk weinig is waarvan ik echt geniet. Dat emotioneerde me dat ik dat door het schaatsen weer voelde. Naast het schaatsen was dat ook de pret op het ijs. De kinderen, de jongeren, de volwassen, het plezier, de vreugde, de gezelligheid, de korte babbeltjes met mensen om me heen. Mijn man zei; 'Het komt natuurlijk ook door de hele situatie'. Ja dat is ook zo, het komt ook door alles. Niet alleen doordat we onze dochter hebben verloren, al heeft dit wel de grootste impact op mij. Op het moment werk ik nog niet dus is mijn leven best nog wel klein. Het komt ook door de lockdown, het kleine leven, de weinige normale dingen nog... Ik zei tegen mijn man; 'Er is niks waarvoor ik mijn bed uit kom. Ik kom mijn bed uit omdat het moet'. Een pijnlijke constatering om uit te spreken. Een die ik al veel langer voel en waar ik mee worstel en waar ik mee verder moet. Ik zal zeker niet de enige zijn die hier mee worstelt.

Soms denk ik dat de situatie om me heen moet veranderen dat het dan beter gaat... Maar is dat waar? Of moet er iets veranderen in mij, in mijn hart, in mijn denken? Ik moet denken aan toen Rachel net geboren was. Ze was net van kinderen IC af en lag op de medium care en wij met haar. Op social media zag ik allemaal foto's van gezelligheid van ouders die met kinderen kerstbomen gingen kopen en foto's van kersverse ouders met hun baby's thuis. Zo, dat kwam binnen. Ik wilde ook met mijn baby naar huis, ik wilde ook de kerstboom ophalen en met mijn gezin thuis zijn. Maar ik realiseerde me, kijk niet naar anderen Mirjam. Kijk niet teveel op social media hoe mooi of goed anderen het in mijn ogen lijken te hebben. Kijk naar je eigen situatie. Daar waren wij, mijn man mijn dochter en ik. Onze prachtige dochter Rachel samen met haar waren we thuis. Waar we ook waren. Ik koos voor dankbaarheid, dankbaar dat we samen waren, dankbaar dat zij in ons leven was gekomen. Dankbaar dat ik samen met mijn man Rachel kon verzorgen, hij niet naar zijn werk hoefde. Dit was een cadeau om samen er voor Rachel te zijn. Dankbaar voor ons leven samen waar wij nu waren.

Dat geldt voor nu ook weer, ik probeer niet teveel naar anderen te kijken maar met mijn eigen hart aan de slag te gaan. En dat valt me soms niet mee. Wat kan ik veranderen? Waar moet ik in investeren dat het beter met mij gaat? Wat kan ik oppakken waar ik weer gelukkig van word? Waar ben ik dankbaar voor? Dit is een schrijfsel uit mijn hart, dit is hoe het echt is. Ik geloof dat het weer beter gaat worden... En ik ben al niet meer waar ik was. Ik ben bezig met nieuwe doelen in mijn leven, een boek schrijven over Rachel, een coachingsprogramma wat ik volg. Dit schrijf ik niet omdat ik mezelf zielig vind of wat voor reden dan maar ook. Dit is gewoon hoe het is. Reallife... Net als het ijs van afgelopen zondagochtend, mooi en glad ijs maar ook met flinke scheuren erin...