Snap
  • Baby
  • Kinderwens
  • hormonen
  • Geduld
  • IUI

Als de trein eenmaal begint met rijden

Maar de bestemming is onbekend

Lieve mama's en mama's to be,

Het is al weer een poosje geleden dat ik wat van me heb laten horen. De afgelopen maanden is er veel gebeurd. De laatste keer vertelde ik al dat alle uitslagen goed waren. Voor ons begon toen het grote wachten. Omdat er geen medische oorzaak was konden ze ons pas helpen als er na 2 "proberen" geen sprake zou zijn van een zwangerschap. 8 lange maanden met heel veel hoop en soms net zo veel teleurstelling en frustratie en wanhoop.

Na 8 konden wij de eerste afspraak maken. Allemaal heel erg spannend, eindelijk we gaan iets doen. We hadden een super fijn gesprek met de gynaecoloog. Deze cyclus zou krap aan worden maar we konden vast starten met een foto van mijn eileiders en de prik instructies. Eindelijk groen licht we mogen starten met iui.

Zelf werk ik in de zorg, de prik instructies waren me niet vreemd. Maar dan uiteindelijk echt je zelf prikken is toch even andere koek. Het eileider onderzoek viel me mee. Leuk is anders maar ik kon me er redelijk doorheen zingen( gelukkig heeft de arts er geen gehoorschade aan overgehouden🙈). De na pijn was erger (iets met contrastvloeistof dat niet af wil breken) De foto zag er goed uit dus bij de volgende cyclus konden we beginnen. 

31 juli ik mocht bellen voor de echo op dag 3 en 10. We konden eindelijk in de trein stappen. Met een dubbel gevoel. 2 augustus de eerste spuit echt wel even een dingetje een collega praate me hier even door heen zo fijn. 

Gezien ik nog vrij jong ben begon ik met een dosis van 50 eenheden. In totaal heb ik 17 dagen hormonen gespoten. Wat lang zullen sommige mensen zeggen maar de groei van mijn eitjes stagneerde. Waarbij ik eerst dacht die hormonen dat doe ik wel even nou daar kom ik op terug. Ik heb me er wel een beetje in vergist vooral de bijwerkingen. Opvliegers respect voor alle vrouwen in de overgang. Ook mijn geduld was ver te zoeken. Laten we het een kort lontje noemen. Maar oök de echo's en de spanning die het met zich mee brengt. Iedere keer een andere arts vaak met de daar bij behorende co. Ik weet het hoort er allemaal bij en ja ik heb het er voor over dubbel en dwars. Ik had alleen niet verwacht het zo'n impact zou hebben. 

op 21 augustus was daar het moment van onze eerste inseminatie. We moesten om 8.10 in het zh zijn en de inseminatie stond gepland om 9.40. De tijd overbrugd in het restaurant. Na 100 keer na de wc te zijn geweest waren we eindelijk aan de beurt. De telling van de olympische zwemmers waren goed we konden over gaan op inseminatie. 

Als je eenmaal in de medische molen zit dan is de romatiek van kinderen krijgen er wel redelijk van af. Het spontane ook wel. En ik ben best een romantics maat de romatiek was ver te zoeken. 300 keer het spuitje controleren en daar gaan. Wel geteld 2 minuten later mw kleed u maar weer aan. Nog even de recepten voor de volgende keer en een fijne dag.Op dat moment begon onze trein met rijden. De bestemming onbekend.

Dat was het voor nu, het word anders zo langdradig 🙈. Ik plaats snel het vervolg