Als de klebsiella nou eens ons enige zorg was..

Het duurde en duurde maar voordat de uitslagen van de kweek terug was, wel wisten we al dat het om een bacterie ging en de antibiotica was daarop al aangepast alleen welke bacterie was nog de vraag. Tot er uiteindelijk een arts naar ons toe kwam, ze gaat zitten heel serieus en begint met praten over een bacterie die hersenvliesontsteking veroorzaakt, abcessen veroorzaakt, longontstekingen veroorzaakt, darmproblemen veroorzaakt, doofheid veroorzaakt en alle risico’s want ze is nog oh zo klein natuurlijk maar dat is wel het beestje wat ons dochter ziek maakt en dat beestje heet klebsiella. En we zitten daar roerloos. De arts praat verder over een ruggenprik omdat ze hersenvliesontsteking uit willen sluiten (dat word ruggenprik nummer 4) en ze praat nog wat over het behandelplan.. 2weken antibiotica zonder hersenvliesontsteking en 3weken als ze wel hersenvliesontsteking heeft.de arts vraagt nog even of we verzekerd zijn voor het geval het niet goed gaat met Nova en daarna sluit ze het gesprek af. En mijn hoofd zoemt en bonkt en voelt als 1 grote waas en vanaf een afstand staar ik naar me meisje die daar nogsteeds roerloos en stil ligt inslaap door de morfine van zich geen kwaad bewust. Mijn hart doet pijn. Waarom moet dit nou bij jou, eerst de NEC en nu weer dit! Ik ben boos, verdrietig en leeg.

De dagen strompelen een beetje voorbij in een waas, arts hier...arts daar...gesprek hier..gesprek daar tot op een gegeven moment Nova beter lijkt te gaan! De infectie waarden zakken, Nova word wat meer wakker en er word gesproken over van de beademing af! Yeay! Dit zijn grote stappen vooruit! Maar ik vind het dood eng, Randy en ik vragen toch een gesprek met de behandelarts aan en diezelfde middag zitten we nog in het ouderkamertje op de afdeling! Fijn dat dat zo snel gaat en Randy en ik geven aan bij haar dat wij de angst hebben dat het misschien te snel gaat, dan gaat die buis uit haar keel vandaan maar wat als ze het niet kan? Wat als het teveel is? Wat als ze nog niet beter is? Dan moet weer opnieuw die buis erin? Dat geeft ook weer meer schade... elke dag langer aan de beademing geeft ook schade maar weegt dat tegen elkaar op? Maar de dokter verzekerd ons dat ze denken dat Nova het aankan en ze willen haar de voordeel van de twijfel geven! Het neemt de angst van Randy en mij niet weg maar ik ben blij het wel te hebben aangegeven, nog 1 nachtje slapen en dan is het zover, de buis gaat eruit!

Het is een zenuwslopende nacht en ik heb er zelfs nachtmerries over en de tijd kruipt voorbij... eindelijk is het zover en de buis gaat eruit. Ik wil erbij zijn omdat ik er voor Nova wil zijn. Alle artsen verzamelen zich en het is zo ver en me zenuwen exploderen, alle horror scenario’s gaan door me hoofd maar het gaat goed, en ze ademt! NOVA ADEMT! De intense onbeschrijfelijke blijheid brengt me weer terug bij naar me bevalling... Nova ademt. 

We leggen ons handen bij haar en praten haar toe hoe trots we zijn, hoeveel we van haar houden en dat ze zo goed zo hard vecht en ze valt inslaap onder hett geluid van onze stemmen, we kussen haar op haar hoofd en kijken zonder geluid maar immens trots toe naar ons vredig slapend meisje. 

Die zelfde middag word er al gesproken over of we willen buidelen, maar dit voelt te snel.. ons meisje heeft al zoveel gesjor en gepor aan haar lijfje gehad we willen haar de rust gunnen vanavond en de zusters begrijpen dat. We kijken morgen ochtend wel even! Dus de volgende ochtend ik barstend vol energie naar de unit toe! Op dat moment gaat alles te langzaam hè hahaha Randy gaat te langzaam...de beveiliging gaat te langzaam, de mensen lopen te langzaam en de liften moeten nog even naar beneden van lijkt wel verdieping 50?! Maar uiteindelijk nog geen 7 min later sta ik naast me meisje! 

Ik huppel nog net niet naar haar couveuse toe maar ze ziet behoorlijk bleek... het voelt niet juist en mijn moederinstinct schreeuwt... ze is wel stabiel ze heeft alleen iets meer zuurstof nodig zegt de zuster maar mijn onderbuik gevoel blijft, het is niet juist..

Nova heeft net gegeten dus we laten het even zakken en gaan naast haar zitten.. ze wurmt en woelt en piept en huilt schor en ze voelt zich niet in haar hum. Wanneer ik besluit zo is het genoeg ik ga nu een zuster halen spuugt Nova haar couveuse onder, bijna alle voeding zo hoppa eruit...een gedeelte komt eruit via de sonde en de andere helft gewoon via haar mond. Waarop Randy en ik besluiten dit is niet goed, we laten haar rusten.. we verschonen haar en haar couveuse en zijn bij haar gaan zitten ipv te buidelen en zeggen zachtjes tegen Nova we buidelen vanavond wel met jou sterke strijder papa en mama houden zo ziels veel van jou, pak je rust en slaap maar zacht papa en mama waken wel over jou en ik zing nog even voor haar, tijdens mijn zwangerschap zong ik veel you are my sunshine en nu na me bevalling word ze er nogsteeds kalm van.

niet wetende dat binnen een paar uur vanaf nu alles gigantisch finaal fout zal gaan en alle stappen naar voor in 1 klap weggevaagd worden. 

Daarover snel meer!