Alles op een rijtje

Met mijn telefoon en pen in de aanslag begon ik op zoek te gaan naar mijn diepe Verlangen. 

Nu het 100% brusje van Mees niet zou komen, wat wilde ik dan?

Na een paar dagen denken /schrijven en dromen wist ik gewoon :mijn hart heeft plek voor meer.  IK sta open voor een brusje voor Mees, ook al is het dan geen 100%match. 

Het kindje, net zo lief makkelijk en schattig als Mees die ik diep van binnen al lief had zou er komen. 

Toch bleken er zoveel mogelijkheden dat ik al gauw door de bomen het bos niet meer zag. Waar ik bij Mees via de huisarts naar de Fertiliteitskliniek in Hengelo en direct door naar het Isala werd gestuurd, had ik geen weet van de wereld die donorwereld blijkt te heten. 

Ik keek op websites waarbij stil Verlangen naar een kind heel simpel opgelost kon worden door zelfinseminatie.  Je donor, is dan niet geheel anoniem, en je spreekt ergens af waar beiden zich prettig bij voelen..  Talloze donoren bieden hun hulp gratis aan. Ze verleiden je letterlijk met een praatje waarom je voor hen zou kunnen kiezen. 

Het zag er zo makkelijk uit, en al lezende door profielen zag ik een aantal leuke mannen voorbij komen. 

Toch vind ik het nogal wat... De donor ontmoeten. Zijn verse zaad zelf inbrengen, of laten inbrengen door een bekende.... Of nog een derde mogelijkheid door de kliniek. 

Het voelde zo bizar.. En zo anders dan de bevruchting van Mees. Dat was vooral klinisch maar ook zo professioneel. 

Wat nou als hij ziek was, ziek zaad zou hebben, ziek in zijn hoofd zou zijn en iets heel anders van planes? Of gewoon zo niet zou passen bij mijn lijf en genen.  Het zelfinsemineren, nee het leek niet zo mijn ding. Ik zag zoveel beren op de weg, dat ik er savonds direct een streep door zette. Dit zou mij zoveel stress bezorgen! Zodoende viel het zelf zoeken naar een donor af. 

De tweede vraag, welke kliniek ga ik? 

Isala, waar ik al bekend was, en niet meer zo'n lange weg hoefde af te leggen? Maar waar mijn vertrouwen natuurlijk wel degelijk geschaad was? Hengelo? Zij werken met Duitse donoren en zijn beginnend in het hele proces. 

Arnhem Amsterdam En vele klinieken kwamen voorbij. 

De protocollen, overal waren ze anders. Bij sommige klinieken kon je keuzes geven welke donor je zocht. Bij anderen werd er voor jou gematcht. 

Wachttijden... Variërend van  vele maanden tot jaren. Wat een vreselijke wereld was dit! Ik de vrouw die al jaren vastliep op het maken van keuzes werd momenteel doodgegooid met keuzes. 

Linksom, rechtsom ik wist het echt niet meer. Waardoor ik savonds jankend in mijn bed lag. Wat als ik achteraf de verkeerde keuze zou maken? Het ging om een kind. Dan kon ik niet meer terug! 

Zo gingen dagen voorbij. Met niemand deelde ik mijn vragen, angsten en gedachtes en de brij in mijn hoofd werd groter en groter. 

Keuzes werden niet gemaakt en dus liep ik vast in de wereld van de donoren. Vele bladzijdes schreef ik vol, om ze savonds in de fik te steken en de volgende dag vol frisse moed opnieuw te beginnen. 

Ik wist dat ik mama wilde worden maar het hoe was voor even een heel groot vraagteken.