ALLER aller slechtste mama,ik liet mijn baby vallen!#3!

Tenminste, daar was ik dus zo bang voor. Ik had voor mezelf een afspraak bij de osteopaat staan en wilde dus dat mijn zoontje behandeld zou worden, mama kan wel even wachten! Zonder dat ik wist dat het goed was ben ik toch maar gegaan ondanks mijn twijfels die ik hier beschreef.

Na een vreselijke busreis waar ik nog wel een blog over ga schrijven kwamen we dus aan bij de Osteopaat. Nog steeds niet wetende of het oké was zat ik te wachten in de wachtkamer, nerveus en onzeker over het welzijn van mijn lieve jongen.

De Osteopaat kwam en groette ons, hij keek niet verbaasd dat ik mijn baby bij me had, had hij dan toch mijn bericht gelezen? Ik vroeg hem of het oké was dat ik hem had meegenomen en hij reageerde; "ja natuurlijk wist je dat niet?Ik had je voicemail nog ingesproken."ZUCHT seriously?Shoot! Dat was niet eens in me opgekomen.

Opgelucht of ja semi opgelucht haalde ik adem, het was oké dat we er waren en we waren er. Ik vertelde de osteopaat wat er was gebeurd en hij zag dat ik het er moeilijk mee had en ook hij stelde me gerust dat het (bijna) iedereen wel overkomt, zo ook hem en zijn vrouw. Huh? De perfecte osteopaat, de man die zo zorgvuldig is en in mijn ogen niets fout zou kunnen doen bij zijn kinderen is het ook overkomen?
Dat was wel een fijne reality check, het kan dus echt iedereen overkomen zoals ik al had gelezen in al jullie lieve reacties hier!

Het moment was daar, hij mocht op de behandeltafel nu zou ik te weten komen hoe erg het gesteld was met mijn lieve baby. 10 hele lange minuten en de osteopaat kwam met zijn eerste reactie; "ja hier is hij op gevallen hè?" (rechterwangetje) ik: "ja,precies daar :(" Oké vervolgd de osteopaat; niets ernstigs maar ik voel wel verharding. Nu raak ik licht in paniek, zie je wel ik heb hem verpest! Maar vervolgde de osteopaat; voordat jullie hier de deur uit lopen is het al verholpen hoor, het is niets ernstigs! Pff gelukkig! En hij vervolgd zijn onderzoek en ik sta heel de tijd ernaast, de stoel die hij had klaar gezet zag ik pas toen de behandeling voorbij was, zo nerveus en "on the edge of my seat" was ik dus. Zo erg dat het niet eens in me opkwam om te gaan zitten!

Het uur is voorbij en we bespreken alles even door. Eindstand?

The baby is fine! Zoals ik eigenlijk al wist toen het net was gebeurd, maar ik kan niet rustig adem halen totdat ik het echt echt echt zeker weet en alles dus vanuit elke mogelijke hoek onderzocht en bevestigd is. DAN heb ik pas rust. Its in my DNA, its in my Autistic brain lets say;)

Dus dankjewel Huisarts, dankjewel Mama,dankjewel familie, dankjewel alle lieve reacties van jullie, dankjewel lieve vriend, dankjewel osteopaat!

Hoe doen jullie dat als er iets met je baby/kind is gebeurd? Kijk je alleen zelf?Google je? Bel je de huisarts? zoek je het zoals ik in de alternatieve sector? Ben je misschien net zoals mij en zoek je het uit vanuit elk mogelijk oogpunt?

Wanneer weet en voel jij dat het goed is?