ALLER aller slechtste mama,ik liet mijn baby vallen!#2

Vandaag is er een afspraak bij de Osteopaat gepland, voor mij want ik ben moe; de Osteopaat zegt:

"Je lijf is moe, maar je hoofd heeft dat nog niet doorgekregen." Zucht, mijn hoofd is ook moe! En dat blijkt want een paar dagen later laat ik dus de aller allerbelangrijkste persoon op deze hele wereld vallen zoals je hebt kunnen lezen in #1hier! Oh wat voelde ik me schuldig en nog steeds! 

Dus de afspraak die voor mij staat ingepland wil ik dus aan mijn zoontje geven gewoon zodat ik echt zeker weet dat alles nog goed zit. Instinctief gezien weet ik wel dat het allemaal goed is ;

hij lacht,hij rolt,hij kirt en speelt zoals altijd. Maar toch...

straks heb ik hem toch verpest en dat ik daar dan straks misschien achter kom beangstigd me ook. 

Dus ik heb de osteopaat gemaild met de vraag of hij mijn zoontje wilt behandelen in plaats van mij. Maar ik heb dus nog geen antwoord ontvangen! Ik vind het dan heel moeilijk om dan toch te gaan met mijn lieve jongen, want wat als het niet goed is? En we niet kunnen ruilen. Dit was namelijk niet zo afgesproken, de sessie vandaag is voor mij. Ik sta in de agenda en niet mijn lieve jongen.

Ik bel mijn moeder op; zoals ik altijd doe als ik het even niet meer weet. Ze is mijn toetbord, mijn klankbord of huh hoe noem je dat nou? Referentiekader. Ja dat dus. En vertel haar dat ik niet weet of het goed is als ik mijn baby meeneem en ze verteld me gelijk; Ja wat maakt hem dat nou uit, of hij jouw nou behandeld of je zoontje?

Ja dat zou best wel kunnen maar toch; dat is niet de afspraak. Zucht; dus ik check elke 5 minuten mijn mail om te zien of het nou vandaag wel of niet mag. Terwijl ik denk dat mama gelijk heeft, cause mama is always right,right? 

Ik wil onze spullen inpakken, me omkleden,hem omkleden,9292 checken en mijn reis inplannen. Maar zolang ik geen conformatie heb dat het mag lukt het me niet om dit te doen. Mentaal heb ik me al voorbereid dat we gaan, en de kinderwagen heb ik in mijn hoofd al klaar gezet, maar nog niet gedaan. Ik zit vast gekluisterd aan de bank, totdat ik de verlossende woorden hoor; ja hoor geen probleem. Tot straks!

Nog maar een keer de refresh button van mijn mail indrukken...

Wat zouden jullie doen in dit geval? Willen jullie alsjeblieft even mijn referentiekaders zijn?

(Je kan er als autist niet genoeg hebben trust me!)