ALLER aller slechtste mama, ik liet mijn baby vallen!

NEE, ik ren naar de slaapkamer toe en hoor de allerliefste baby huilen maar ik zie hem niet,

en dan kijk ik langs het bed en daar ligt hij op zijn buikje te huilen, heel hard te huilen en op dat moment breekt mijn hart.

Hoe kan ik zo stom zijn? Hem alleen op ons grote bed te laten liggen. 

Sinds een week komt zijn eerste tandje door en wilt hij alleen nog maar tussen ons in liggen, heel cute! En stiekem ook fijn maar dat dit zou gebeuren....

Ik pak hem gelijk op en begin hem te troosten ondertussen moet ik huilen; ja autisten kunnen ook huilen en hoe; ik  huil al de hele ochtend. Ik heb gelijk de huisarts gebeld: "Goedemorgen met assistente van dokter **** heeft u een moment?" Ik: "Nou eigenlijk niet" Assistente:"Oh wat is er aan de hand?" Ik: "Ik heb mijn baby laten vallen van ons bed,hij huilde heel hard" (zelf was ik op dit moment continue aan het huilen) wat is zijn geboortedatum? **-4-2015. Assistente: "Oke komt u maar gelijk met hem langs dan gaat de dokter meteen naar je zoontje kijken." Terwijl ik aan de lijn was en mijn spullen bij elkaar verzamelde om de deur uit te gaan lag mijn zoontje rustig te drinken bij mij...en ik maar huilen. Binnen 5 minuten liep ik de deur uit met de wandelwagen op weg naar de bushalte. (*Normaal kost dit me een halve dag minimaal aan mentale voorbereiding en minimaal de avond van te voren aan voorbereiding van alles klaar zetten voor mij en de baby en een heel schema inplannen hoe we de dag dan moeten indelen nu we even weg moeten naar bijvoorbeeld een doktersafspraak.)

Want onze huisarts zit heel handig 1 dorpje verder. Heel even dacht ik toen ik de auto van de buren zag staan om te vragen of ze ons konden brengen maar het lukte me niet over die drempel heen te stappen en het te vragen deels vanuit mijn Autisme en deels schaamte; wie laat nou zijn baby uit bed vallen? Dus rennend naar de halte haalde ik gelukkig de bus, het was spits dus alle auto's reden met een slakkentempo voorbij ons...en ik maar huilen in de regen! Het moet er lichtelijk dramatisch uit hebben gezien! Toen na 5 minuten wachten de bus eindelijk kwam konden we instappen. De bus was natuurlijk super vol en ik moest aan een meisje die op de rolstoelplek zat vragen of ik daar mocht gaan zitten. Dat mocht. Pff gelukkig! Weer een drempel waar ik overheen moest, want iets vragen aan een wildvreemde bezorgd me hartkloppingen, deze keer iets minder als normaal, alles om mijn baby in veiligheid te houden/brengen. Toen de bus stopte stapten we uit en rende ik naar de dokter. Binnen 30 min zat ik dus daar; 30 min van onzekerheid; en hij was slaperig; mag hij wel slapen ging er constant door me heen? Bij de dokter werd ik direct geholpen; zat ik daar jankend in de wachtkamer; kwam de dokter:" Schat, kom binnen..."

Na een korte uitleg van o.a. hoe hoog het bed is ik dacht zo hoog als de tafel; 60 cm ging de dokter hem onderzoeken; alles was goed het enige waar ik op moet letten is dat hij niet te suffig is en niet te lang slaapt, na tientallen vragen wat dan niet te suffig precies is en hoelang te lang is gingen we weer naar huis. De dokter had wel 10x gezegd dat dit elke moeder overkomt. Ik bleef maar huilen. Het is nu bijna 15.00 en ik voel me al iets beter... en de baby? Die zit op mijn schoot; lekker met zn voetjes te spelen en aan mijn haar te trekken en als ik hem nu aan kijk krijg ik de aller aller grootste lach! The baby is fine! 

Is dit ooit gebeurd bij jouw baby? Of ben ik echt de enige aller aller slechtste mama?

Ps. En nu moet ik het mijn vriend nog vertellen....