Abonnementje ziekenhuis #1.5

Vannacht is mijn knulletje maar 1 keer wakker geworden! Dat kwam goed uit want ik heb niet echt kunnen slapen. Ik was heel erg aan het piekeren en me veel te druk aan het maken over wat er allemaal nog komen zal. De verloskundige komt ons helpen om ons zoontje klaar te maken. Ik lig in het kraamhotel dus dat is wel fijn. Kind ingepakt in de maxi cosi, maxi cosi op de kinderwagen en hop naar beneden. Mijn man gaat de auto halen zodat ik niet zo ver hoef te lopen. Ben namelijk flink ingeknipt en vaccuumpomp en alles en heb erg veel last. Nadat mijn man hem vast heeft gezet gaan we op pad. Hobbeltjes doen nog erg veel pijn aan mijn 'onderkantje' zoals ze dat noemen. 

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen moeten we eerst ons zoontje aanmelden. Dat duurde langer dan ik had verwacht maar we waren gelukkig ruim op tijd dus dat scheelde een hoop stress! Nadat hij was aangemeld konden we doorlopen naar de gipskamer. Daar even aanmelden en wachten totdat je naar binnen wordt geroepen. Dat duurde erg lang. Gelukkig heeft mijn zoontje als newborn voornamelijk geslapen maar ik kan me voorstellen dat bij ouderen kindjes dat wel lastiger kan zijn. De minuten verstrijken en ik word steeds zenuwachtiger. Als ik zenuwachtig ben dan ga ik ratelen. Mijn man moet daar altijd wel een beetje om lachen. op zulke momenten kan ik gewoon 5 kwartier in een uur praten. Eindelijk zijn we aan de beurt! Mijn kleine poppenkindje mag op de tafel gaan liggen. Een gek gezicht. Zo'n klein mannetje op zo'n grote tafel. We doen zijn broekje uit. Dan komt het, ze gaan beginnen. Mijn zoontje is het er duidelijk niet mee eens en verzet zich dan ook in de eerste instantie. Gelukkig is hij relatief snel gekalmeerd. Gelukt 1 beentje in het gips. Bij beentje nummer 2 ben ik voorbereid! De tranen springen me weer in mijn ogen als hij gegipst word. Niet dat het hem pijn doet hoor. Maar het is gewoon erg vervelend om je kind zo van streek te zien. Als hij gegipst is moeten we even een nieuwe afspraak maken en dan mogen we gaan. 

We zijn een week verder en ze hebben foto's gemaakt en bekeken. ook is hij door de dokter nog een keertje onderzocht. We krijgen goed nieuws! De dokter denkt dat het toch geen Verticale Talus is maar dat hij gewoon heeft klem gezeten in mijn buik! Wij enorm blij natuurlijk. Het los knippen van zijn gips vond hij trouwens niet echt leuk. Dit keer ben ik voorbereid en gewapend met een fles om die te geven als hij van slag dreigt te raken. Leek me een geweldig idee. Helaas pakte dat in de praktijk minder goed uit. Hij raakte zowaar nog meer van slag. Mijn man heeft hem lekker bij hem genomen en ze gipsen hem nu bij mijn man op schoot. Mijn zoontje zit uiteraard bij mijn man niet de gipsdame. We wachten weer een week af tot de arts de foto's goed kan bekijken maar voor nu ziet het er allemaal positief uit. We mogen zijn gipsjes meenemen. De afspraak is al gemaakt gelukkig. 

Weer goed nieuws! Het lijkt erg goed te gaan dus hoeft mijn zoontje niet meer in het gips! Zolang het niet achteruit gaat denkt de arts dat het inderdaad komt omdat hij heeft klem gezeten. Ik ben natuurlijk ook erg slank dus het klinkt best aannemelijk. Vol goede moed vertrekken we weer naar huis. Als hij 3 maanden is moeten we weer terug komen om weer foto's te laten maken en een consult zodat de arts even kan kijken hoe het gaat. Het feit dat we vandaag ruim een uur (!) hebben moeten wachten voordat we werden geholpen neem ik voor een keertje maar voor lief.

3 maanden later gaan we vol goede moed weer terug naar het ziekenhuis. Er staat een röntgenfoto gepland. Dat is onze eerste stop van vandaag. Achter de balie staat een beetje een norse vrouw. Ze vraagt om zijn ziekenhuiskaart. Nou ja vraagt, ze zei: "kaart." Ik stamel dat ik die thuis ben vergeten en krijg vervolgens een preek. Ik voel me weer eventjes een kind die door de juf de les wordt gelezen. Erg vrolijk word ik er niet van. Na een kwartiertje worden we binnen geroepen. Mijn moeder is dit keer ook mee ter versterking. We kleden hem uit en leggen hem weer op de tafel. Nog steeds staat die in schril contrast met zijn lengte. Mijn kleine minimensje. Zijn voetjes worden in een voor hem niet fijne houding gezet. Hij begint te huilen. Of ik even kan helpen mijn zoontje in bedwang te houden want hij is nogal sterk. Ik gloei stiekem ergens wel van trots. Aan de andere kant breekt mijn moeder hart want het is echt heel erg om hem zo te zien vechten tegen iets wat toch echt moet gebeuren. Het lukt toch om goede foto's te maken. We krijgen te horen dat we ook nog even een echo krijgen van zijn heupjes. Gewoon omdat het kan denk ik. Als ik ernaar vraag krijg ik als antwoord omdat mijn man als baby heupdysplasie had dus willen ze het bij hem uitsluiten. Tuurlijk alsof mijn kind al niet genoeg voor zijn kiezen kreeg vandaag. 

Na weer een tijdje wachten in de wachtkamer mogen we naar binnen voor een echo. Door dat nagel patella heeft hij kans op te kleine knieschijven of zelfs geen knieschijven. Gelukkig heeft de arts gezegd dat je die ook niet nodig hebt. Toch ben ik er niet gerust op. Die dingen zitten er vast niet voor niks! Goed we kijken eerst wel even voordat ik allemaal rampscenario's ga bedenken. Eerst zijn heupjes maar eens onder de loep nemen. Ook hier is mijn zoontje het niet mee eens. Het arme kind lag zo lief te slapen en dan wordt hij ineens bruut gestoord. Ja dan zou ik ook boos worden. Mijn moeder weet hem te kalmeren. Het valt me op dat ze de gel hier ook hebben voorverwarmd. Ik grinnik een beetje. Er wordt om assistentie gevraagd omdat mijn zoontje en ik quote: "nogal sterk" is. Weer voel ik me trots. Mijn vermoedens van toen ik zwanger was blijken ook te kloppen. Toen schopte meneer als hard. zo hard dat hij zelfs mijn ribben gekneusd had, Nu schopt hij gewoon hard. De dokter spreekt met een licht Duits accent. Hij vertelt dat Kaj lichte heupdysplasie heeft. Niks ergs, trekt vanzelf weer bij. Binnenkort weer even kijken hoe het er dan mee gesteld is. Zijn rechter knieschijf laat zich helaas wat moeilijker vinden. Als de arts hem eindelijk vindt zegt hij op een nonchalante manier (wat ik op zich wel kon waarderen): "mwah, hij heeft een hele kleine knieschijf maar geeft niks hoor. hij zit er wel gewoon." Nou fijn. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Ik besluit om het gewoon maar voor nu even te laten. Hij zou binnenkort nog wel even kijken want het kan nog alle kanten op. Nu weer door naar de orthopeed want die gaat ons vertellen of mijn kind nou wel of geen verticale talus heeft. 

Eenmaal bij de juiste afdeling aangekomen mogen we naar binnen. Ik kijk naar de arts. Maar die is niet te peilen. Jammer. Dan maar even wachten op wat hij zegt. "Nou", begint hij, "Ik heb de foto's bekeken en het ziet ernaar uit dat uw zoontje toch een verticale talus heeft aan beide voeten. Al is het bij het ene voetje wel een mildere vorm." Ik barst spontaan weer in huilen uit. Dit kan toch niet zeg. Eerst tijdens mijn zwangerschap van hot naar her gestuurd en nu weer dit. Ik baal enorm. Dit betekend dat hij  in november geopereerd moet worden. Hij legt ons uit dat hij dan een maand voor zijn operatie weer in het gips moet en dan na zijn operatie 8 weken. Ik heb het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegzakt. Moedeloos word ik ervan. Ik pak daarna mijn zoontje goed in om hem weer lekker mee naar huis te nemen. Het was een lange dag voor hem (en voor ons trouwens ook) We hebben zeker 4 uur in het ziekenhuis gezeten. 

Als we thuis zijn gekomen ga ik lekker met hem op de bank liggen. Als hij eenmaal weer in een diepe slaap is leg ik hem in de box. Ik heb het gevoel alsof ik hem tekort doe. Alsof ik heb gefaald. Naar hem toe. Ik ben zijn moeder, het liefst neem ik al zijn problemen op me. Deze dag heeft hij zo hard gevochten om maar niet die foto's te hoeven maken. Hij was zo van slag. Dat breekt mijn hart gewoon. Ik kon hem niet helpen. Het moest gebeuren, dat weet ik wel maar dat maakt het nog niet goed. Het druist bij mij in ieder geval enorm tegen mijn gevoel in. Het moeilijke vind ik, is dat ik heb gefaald hem gezond en wel te wereld te brengen. Nou weet ik echt wel dat dat helemaal niet gegrond is maar iets weten en iets voelen zijn 2 hele verschillende dingen. Mijn man probeert me wel op te vrolijken en me ervan te overtuigen dat het allemaal niet zo erg is. Normaal ben ik ook erg optimistisch maar nu zit ik er gewoon flink doorheen. Mijn kind, zo lief en puur, nog geen kwaad iets gedaan. Ik ben boos. Op de hele wereld op dit moment en voel me ook erg alleen hierin. Mensen proberen me wel te steunen en ik waardeer alle sterkte berichtjes echt wel maar toch. Sommige proberen je dan de zonnige kant te laten zien door te zeggen dat het altijd erger kan. Geloof me dat weet ik. In het Erasmus zie je kindjes met verschrikkelijke dingen voorbij komen en dan ben ik ergens wel opgelucht dat het 'alleen maar zijn voetjes zijn ' maar dat  neemt niet weg dat ik op sommige dagen gewoon de ziekte erover in heb dat mijn lieve kleine onschuldige knulletje zoveel moet doorstaan en dat hem nog zoveel te wachten staat. 

Volgende week naar de klinische genetica om te kijken naar alle nagel patella dingen. Ook groeit zijn fontanel erg snel dicht. Daar gaan ze ook gelijk naar kijken. kortom een check-up om naar uit te kijken...

 

• Bonus aanbiedingen bij AH »
• Kinderkleding outlet bij Zalando »
• 44% korting op Name-It »
• 70% korting bij Westwing »