Aaaah! Ze kruipt!

Ik wist niet eens dat dat kon. Pooks kan nog niet zitten. Ja leunend gaat nog, maar zelfstandig.. ho maar.. Ze kan het wel, maar is eigenlijk gewoon veel te lui. Zodra ze door heeft dat ze niet tegen iemand of iets aan zit laat ze zich vallen. Ze kijkt altijd eerst even om zich heen. En dan, boem. Nah, boem.. gewoon over in lig positie. Soms gaat dit gepaard met een dramatische zucht. En dan kijkt ze je aan alsof ze wilt zeggen " ja mam, had je kunnen weten". Af en toe betrap ik haar erop dat ze wel uit zichzelf (vanaf half liggend) gaat zitten, maar als ze ziet dat je kijkt laat ze zich weer vallen. 

Dus je kan je voorstellen dat het als een verassing kwam dat zij ineens ging 'kruipen'. 

We wisten dat ze al erg sterk in haar beentjes was. En dat zij sowieso in het algemeen vrij sterk is. In bed vinden wij haar altijd in de meest rare posities en altijd waar je haar niet hebt neergelegd. Wij vroegen ons al af hoe ze dit nou steeds deed. Van voor naar achter in haar bed. En een paar weken terug kwamen we erachter dat zij een soort van naar achter kroop. Hoe zij dit bedacht heeft, geen idee. Misschien vast oefenen met achteruitrijden en inparkeren. Je kan maar beter op tijd zijn hiermee.. het schijnt nogal een dingetje te zijn..

Maar sinds twee weken ging mevrouw steeds vaker op handen en knieën zitten, ineens uit het niets. En grappig dat ze het vindt. Ze lacht en schudt zichzelf heen en weer. Het lijkt een beetje alsof ze danst. Super schattig en grappig. Minder grappig werd het toen zij zichzelf uit het niets naar voren lanceerde. Wow! Okee.. like why? Why would you do that? Zo recht op dr bakkes. Ja, ze schrok er zelf ook wel een beetje van.. Snap ik.. maar ja van je eigen fouten moet je leren.

En dat deed zij. Ze weet nu hoe zij zich naar voren moet lanceren zonder op haar gezicht te landen. Dat was de eerste stap richting kruipen. Werkt, maar is niet optimaal. Want je hebt dus altijd de kans dat je toch, bam, op je face terecht komt.

Dus nu, heeft zij sinds deze week een nieuw trucje. Nu tijdens het op handen en knieën zitten, trekt zij hup haar knietjes naar binnen. En dan hopt, nou okee schuift, zij zo beetje bij beetje naar voren. Aaaaah! Wat goed! En wat zijn wij trots!

Nu moeten we eerlijk zeggen, we moeten haar wel een beetje lokken. Het enige moment dat ze wel echt voor en uit zichzelf kruipt is wanneer ze in bed ligt en eigenlijk moet slapen.
Beneden leggen wij aantrekkelijk dingen, zoals een afstandsbediening, neer. En hier gaat ze dan ‘hard’ op af.

Ik vind het zo leuk om te zien hoe zij zich beetje bij beetje ontwikkeld. Op mijn werk is het eigenlijk nooit zo opgevallen hoe dat in zulke kleine stapjes gaat. Omdat ze natuurlijk meer thuis zijn dan bij jou. Dus dan is het dat ze de ene week niet kruipen en dan de week daarop wel. Maar nu zie ik dat zij elke keer weer kleine stapjes maakt op het kruipen perfect te maken.

En wij zijn een stelletje trotste pauwen. Die keer op keer weer met een veel te brede glimlach naar haar kijken en roepen. En dan kijkt zij ons aan met een blik die zegt ‘waar is al deze ophef voor nodig?’, maar vindt het ook wel weer leuk, dus dan lacht ze en gaat ze weer lekker verder.