Aaaaaah! Help! Hij loopt!

Nou gisteren was het zo ver! Hij loop!

Gewoon, zo , zonder wat te zeggen, stond hij op en liep naar de keuken... Mama blij enthousiast en Thieutje (Matthieu) kijkt mij aan alsof hij zegt :" doe eens normaal mama! Natuurlijk kan ik lopen"...

Mama heeft het gelijk aan papa, oma en Facebook gemeld... Op die volgorde... Ja, en Facebook! Ook ik klaag over die moeders die alles online moeten zetten.. Maar ja, dit is wel héél speciaal...

Toen ik daar mee klaar was keek ik de kleine man aan.. En zei:

"Dus, Thieutje ( als ik alleen ben praat ik altijd tegen de kleine man alsof het een volwassen man is, tja, iedereen zijn ding hè!)

Dus Thieutje jij hebt besloten te gaan lopen...

Ik ga niet de hele tijd achter je aan lopen hoor!

En nu? Wat is het volgende? Praten? ( Ow ja, dat kon je al een beetje) Een vriendin? Een Auto?"

Ik kon mij nog van die moeder herinneren die mij wijs toespraken toen ik zwanger was.. " geniet er maar van! Ze worden zo snel groot.. Voor je het weet zijn ze zo.. (Wijzend naar hun 10 jarig sophietje of finnetje die naar school, tennis, bso, pianoles en nog het liefst naar hockey gaat)"

En mijn antwoord:" nou dat zal toch wel mee vallen.."

Mijn conclusie? Vraag je?

Aaaaaaaaah! Mijn kleine schattige knuffelbare Thieutje is een grote 6 tandige, pratende, lopende, dreumes achtige Thieu geworden met een eigen wil en karakter...

En nu?

Wat moet ik nu?

Ik ga die moeders echt geen gelijk geven hoor! Met hun zie je wel, ik zei het je toch blikken... Je kent die blik wel... Die blik die je krijg wanneer je ongelijk hebt.. Ik noem het liever niet de juiste of andere keuze gemaakt hebben blik... Die blik...

Kan ik dat los laten?

Nee!

Wat ik nu ga doen?

Nog even genieten van wat er over is van mijn kleine Thieutje die ik ken van vroeger.. Nou vroeger... Een klein tijdje terug dan... Vroeger kunnen je alleen maar over oude mensen zeggen toch?

Groetjes Ritha en Thieutje, ow sorry Thieu