9 maanden samen.

Ik weet het nog precies... het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik was al paar daagjes misselijk en had de laatste tijd meer emotionele huilbuien, dan normaal. Ik denk dat er in hoofdletters ZWANGER op mijn voorhoofd stond. Want regelmatig werd mij gevraagd of ze mij konden feliciteren en wezen dan naar mijn buik. (Op dat moment wist ik zelf nog niet dat ik zwanger was). Ik bedankte ze en zei dat het vast kwam door al dat lekkere eten op vakantie. Die Italianen kunnen toch een partijtje lekker koken. Ook had ik mij voorgenomen om toch maar even die zwangerschapstest te gaan kopen, maar wel te wachten op mijn NOD. 

Zenuwachtig heb ik de test uit de verpakking gehaald, ik heb ze bestudeerd en na het plassen weggelegd. Het leek mij wel handig om meteen vier testen te doen. Beter zeker weten en daarnaast waren de testen in de aanbieding. (Ik blijf tenslotte een Nederlander). Er was een lichte streep te zien, die langzaam veranderd in een plusje. Ik heb wel tien keer de beschrijving na gelezen. Ik was gewoon zwanger! 

Ik heb gehuild, geknuffeld met mijn hond, gedanst en wel tig keer herhaald: ik ben zwanger. Er groeit een mini mensje in mij.

Volgens Google moest ik bellen met de huisarts die vervolgens mij doorverwees naar de verloskundigen. Ik werd gefeliciteerd en mijn uitgerekende datum werd op dat moment uitgerekend: Moederdag. Éxtra speciaal. 

Het is nu bijna één jaar geleden dat wij, mijn man en ik, voor het eerst bij de verloskundige in de wachtkamer zaten. De eerste echo, waar een vlek te zien was met een kloppend hartje. Wauw, kippenvel, dit stipje werd gewoon ons kind... alsof het altijd al zo had moeten zijn. 

Zo gingen de afspraken verder en veranderde de vlek in een kikkervisje tot een echte baby. Hoewel een zwangerschap echt niet altijd over rozen gaat, ging ik elke keer met een fijn gevoel naar de controles. Het voelde als een feestje en ik keek er altijd erg naar uit. De verloskundigen waren allemaal erg open, vriendelijk en welgemeend geïnteresseerd. Niet alleen in het welzijn van de baby maar ook in mij. Want een happy mama is een happy baby. Die benaderingen en gesprekken vond ik zelf heel erg prettig.

Ik wilde dat tijd langzamer ging. Niet alleen omdat mijn baby steeds groter wordt. Maar ook omdat ik deze week mijn laatste controle had. De afsluiter. De bevalling was gedaan, de wonden genezen en de baby gegroeid. Nu was het tijd om te gaan. De tijd vliegt voorbij en ik wil het kunnen vasthouden. Overdoen. Meer genieten. 

Ik ben zo dankbaar voor alles wat die vrouwen voor mij hebben betekend, dag en nacht! Jullie hebben mij door dik en dun gesteund en de bevalling doorgeholpen. Die geweldige vrouwen, die ik met regelmaat zag, zijn nu geen onderdeel meer van mijn leven en dat voelt enorm leeg en raar.