24 uur

De week nadat mijn vader overleden was, was een zware, emotionele week.

Omdat ik onze kleine meid al even niet had gevoeld moest ik deze week veel naar het ziekenhuis voor CTG’s en echo’s om te kijken hoe het met die kleine ging.

Vrijdag 17 mei.

De dag dag ik weer voor een CTG moest. Helaas was vandaag ook de uitvaart van mijn vader en zou weer een zware dag worden. 

Ik meldde aan de afdeling gynaecologie dat ik echt op tijd weg moest i.v.m. de uitvaart. 

Mijn moeder was met mij mee (ik vind het prettig als met dit soort dingen iemand met mij mee is).

Daar lag ik dan 37+2 weken zwanger. 

Het ging eigenlijk heel goed tot er ineens 2 flinke dippen kwamen in haar hartslag. Ik werd meteen meegenomen voor een spoed echo om te kijken waarom dit gebeurde.

Echo werd gemaakt en ik was erg zenuwachtig! 

Er werd geconstateerd dat ik te weinig vruchtwater had. Er werd van alles onderling besproken en werd aan mij gemeld dat ik ingeleid zou moeten worden. 

Dit was een enorme shock. Ik heb meteen mijn man gebeld wat er aan de hand was. 

Ze wilde mij toch nog een half uur aan het CTG hebben om te kijken of die kleine weer z’n dip zou maken. 

Als dit weer zou gebeuren zou ik het ziekenhuis niet meer uit mogen en zou ik dus niet naar de uitvaart kunnen. Wat ik ontzettend erg zou vinden aangezien je maar één keer afscheid van je geliefde kan nemen!

Gelukkig heeft onze donder zich goed gedragen en mocht ik gelukkig naar de uitvaart! Mijn vriend was inmiddels al in het ziekenhuis en vertelde hem dus dat wij dat weekend nog ouders zouden worden! Mijn man had een smile van hier tot Tokyo!

Ik was er wat minder enthousiast over, het was bij mij nog niet echt geland en stond in overlevingsmodus. 

Gauw naar huis, douchen, omkleden en de auto in! 

Helaas kon ik i.v.m. tijd gebrek niet de kist in de auto zien gaan. Ik belde mijn moeder om te vragen hoelaat zij zouden gaan rijden zodat wij midden in de stoet konden aansluiten.

16:30 was het helaas zover. Wij moesten afscheid nemen van onze lieve vader, man, broer, zoon, oom en schoonvader. Dit is denk ik wel één van de zwaarste dagen in mijn leven geweest. De laatste keer dat je bij hem bent (nu ik dit zo typ krijg ik weer tranen in mijn ogen).

Aangezien ik niet bij de condoleance mocht zijn omdat ik terug naar het ziekenhuis moest werd dat meteen gemeld bij de plechtigheid.

Mijn man en ik zijn naar huis gegaan en heb daar gauw mijn vluchtkoffer ingepakt. In stress wist ik even niet meer wat er allemaal in moest en heb er maar gewoon wat in gedaan.

Onderweg naar het ziekenhuis zijn mijn man en ik ontzettend zenuwachtig. 

Aangekomen bij de afdeling verloskunde meld ik mij aan de balie. 

Weer moest ik aan de CTG. Mijn man bleef constant aan mijn zijde. Ik had een kamer voor mijzelf gezien de situatie.

Ik wist ongeveer wat er zou gebeuren maar veel is ook een beetje langs mij heen gegaan. Er werd een ballon geplaatst in mijn baarmoeder om ontsluiting te creëren. 

Na lekker even gedoucht te hebben en mijn man een kus heb gegeven (die mocht niet blijven) heb ik uiteindelijk nog om een slaappil gevraagd. 

Na lang gedraaid te hebben ben ik rond 05:30 in slaap gevallen en schrok ik om 07:40 weer wakker. Ik kreeg een lekker ontbijtje maar honger had ik niet echt. 

Rond 09:00 kwam de verloskundige om te kijken of het ballonnetje los zat... deze zat los en konden hem er zo uit halen, dit betekend dat ik ongeveer 2/3cm ontsluiting had!!! 

Gauw mijn man gebeld dat hij moest komen. Ondertussen werd ik naar de verloskamers begeleid. Mijn man kwam niet veel later ook binnen wandelen. 

Rond 09:45 werd er een infuus aangesloten met vocht. 

10:00 werden mijn vliezen gebroken

10:15 werden de wee opwekkers aangesloten op het infuus en zou het volgens de verloskundige nog wel tot vanavond/vannacht kunnen duren (waar ik op dat moment niet op zat te wachten)

De weeën kwamen ongeveer elke 5 minuten en stond het infuus op 4.0ml p/u.

Dit werd rond 10:30 opgehoogd naar 6.0ml p/u.

Sinds toen waren de weeën erg pijnlijk en moest ik echt goed puffen. 

Om 11:15 kwam de verloskundige even kijken hoe het zat met de ontsluiting. Wonderbaarlijk had ik al 6cm ontsluiting en ben ik dus in 3 kwartier 3cm opgeschoten. Gelukkig zat ik al over de helft en bleef ik puffen.

De weeën duurde 2/3 minuten met 30 seconde er tussen.

11:30 meldde ik dat het echt niet meer ging en wilde graag pijnstilling hebben! Dit zou remifentanil krijgen. Top dacht ik! Mijn vriend zei nog tegen mij dat als de pijnstiller was aangesloten hij even wilde gaan roken. Prima dacht ik! 

Tot ze rond 11:45 aan kwamen lopen met de pijnstilling en ik meldde dat ik moest persen. De verloskundige voelde even en meldde inderdaad dat ik 10cm had en mocht gaan beginnen. 

Shit geen pijnstilling dacht ik, hoe ga ik dit overleven. 

Eerlijk gezegd vond ik het persen heerlijk na al die pijnlijke ontsluitings weeën!

Daar ging ik! 21 minuten verder en ze lag om 12:14 op mijn borst! 

Zo mooi en zoveel haar dacht ik nog! Wat was ik blij dat dit allemaal over was. 

18 mei 2019 is onze mooie dochter Ariana Fabiënne geboren!

En dat alles binnen 24 uur!