21st century baby

Maar hoe reëel is dit?

Dit is een kwestie wat mij serieus al een tijdje bezighoudt. Daar waar ik vroeger naar buiten ging en tot de lantarenpalen aangingen aan het spelen was, zitten de kinderen nu voor de televisie. Ik ging bij vriendinnetjes spelen, en we bedachte de gekste spelletjes. Zo weet ik nog dat ik met mijn hartsvriendin een 'lab' had en ik had bedacht dat wij professoren waren. En we mengde bloemen met water en maakte maffe 'uitvindingen'.
We trokken onze mooiste kleren aan en speelde modelletje, voor onszelf. En niet voor social media. Al hadden we dat gewild, het bestond niet. Dus je de enige reden waarom je dat zou doen, was voor jezelf.

Ik merk dat we tegenwoordig in de ban zijn van technologie. En nee, ik ga niet voor je liegen. Ik ook. Ik heb een televisie, laptop, I-pad en een smartphone. En van alles wordt intens gebruikt gemaakt. De televisie, door mij, nu wat minder. Maar ik heb een hele innige band gehad met deze vriend. Hij heeft plaats moeten maken voor mijn laptop. Ik kon hier oneindig veel series en films op kijken. Dit deed ik dan ook. Mijn I-pad gebruik ik voornamelijk voor spelletjes. En als ik gewoon even snel iets moet opzoeken of doen. Ik vind het een heerlijk ding! En mijn telefoon. Mijn telefoon is mij heilig. En nu niet eens meer omdat ik mensen wil bellen of appen. Maar daar staan alle foto's van mijn meisje op. Ben ik mijn telefoon kwijt, ben ik mijn meisje kwijt. Nu heb ik natuurlijk zo goed als alles al op een externe harde schijf staan. Maar als je elke dag een stuk of 50 nieuwe foto's maakt... is dat soms een beetje lastig bijhouden.

Verder doe ik ook gewoon heel veel op mijn telefoon. Ik bekijk en beantwoord mijn mail. Ik schrijf blogs. Ik maak foto's (niettttt?) Google. Rekenmachine. ING. Shoppen. Facebook. Instagram. Noem het op en ik doe het. Op mijn telefoon. 

Nu heb ik dus een baby. Een baby die opgroeit met dit alles. Een baby die nu al de televisie, telefoon en i-Pad reuze interessant vindt. Je kan haar voor de tv zetten en ze is zeker 30 min rustig. Heb je geen kind aan haar. Ja. Dit is dus waar het bij mij een beetje gaat vreten. Papa houdt van samen tv kijken. En tuurlijk kijk ik ook wel eens samen met Pooks tv. Maar ik probeer ook echt het (zelf) spelen te stimuleren. In de box met de babygym. Op de grond met ander speelgoed. Als het maar niet (constant) voor de televisie is.  

Maar.. nu was ik laatst op de I-Pad bezig en mevrouw was er weer op aan het rammen. Dus ik dacht nou, zal ik dan eens kijken of er een baby spel is. Tot mijn verbazing waren er 100en baby spellen. Ik heb er een paar gedownload en mevrouw vind het geweldig. Het praat, het zingt, maakt muziek. Niets om niet leuk te vinden. Dus nu laat ik haar af en toe, wanneer we nog even lekker samen in bed liggen, een spelletje spelen op de I-Pad.

Ik wil heel graag dat Jaé-Lynn dezelfde leuke dingen gaat doen en meemaken als wat ik als kind heb gedaan. lekker buitenspelen en met vrienden gekke dingen doen. Niet te gek natuurlijk. Ahum. Ik wil niet dat zij straks veranderd in een meisje dat alleen maar op haar telefoon of achter haar laptop/televesie zit. Dat ze alleen nog maar vrienden op Facebook heeft en socialiseert via WhatsApp. 

Ik snap dat ik dit zelf in de hand heb. En dat ik hier zelf een weg in moet vinden met wat ik toe laat en wat niet. Maar het valt gewoon op als je kijkt naar hoe de jeugd nu leeft en hoe ik dit vroeger deed. En terwijl ik dit type voel ik me 30 jaar ouder. "In mijn tijd was alles beter..." Nee, zo bedoeld deze oma dat niet. Maar tijden zijn gewoon anders. En ik zou het zo zonde vinden als ze vergeet zelf te leven en alleen maar leeft via technologie. Er zijn zoveel mooie dingen, die je niet zit of meekrijgt vanaf een schermpje.