1e nacht & opname in Isala Zwolle

Toen we eindelijk gesetteld waren op de kraamkamer, begon de pijnstilling bij mij toch wel af te nemen. Het voelde alsof mijn onderbuik was overreden door een vrachtwagen. Alsof alles helemaal gekneusd was. Ik kreeg diclofenac en paracetamol, dat laatste mocht ik elke 5 uur slikken om zo een spiegel in mijn bloed op te bouwen. Omdat ik zwangerschapsdiabetes had moest ik een paar keer per dag geprikt worden en Björn ook. Babytjes kunnen een verhoogde bloedsuiker hebben en als ze dan van de placenta af zijn kan die in een keer sterk dalen. Gelukkig viel dit bij Björn mee. Als dit wel met een babytje gebeurd, dan krijgen ze voeding met extra suikers. Glucose prikken bij babytjes wordt gedaan in hun hiel, omdat hun vingertjes nog veel te klein zijn. Die stoere vent van ons gaf geen kick na zijn prikje!

Nadat mijn vriend Björn had aangekleed, werd het voor ons ook wel tijd om te slapen. Ik wou nog graag even proberen om Björn aan te borst te voeden en wou hier ook hulp bij hebben. Helaas moet ik tot nu toe nog steeds met een tepelhoedje voeden, omdat hij anders niet wil aanhappen. De hulp die ik er deze nacht bij kreeg was echt bizar, hij werd nog net niet hardhandig met zijn mond tegen mijn tepel aangedrukt. Ik heb ook meerder keren moeten vragen om hulp bij voeden, terwijl dit duidelijk in mijn geboorteplan stond. Hij dronk niet heel goed en heeft daarna wat uit een flesje gedronken.

Na een klein boertje, legden we hem eindelijk in het ziekenhuis wiegje om vervolgens zelf even proberen te slapen. Na ongeveer een half uurtje begon Björn heel erg te snurken, alsof een volwassen vent mijn zoontje had vervangen, zo hard. Even op de bel gedrukt en na een half uur kwam er eindelijk een nachtverpleegster aan. Die dacht dat hij zijn neus nog vol had met huidsmeer en vruchtwater en gaf hem druppeltjes in de neus, om vervolgens weer te vertrekken. Dit is zo meerdere malen gegaan. Totdat hij ook wat begon te spugen, toen hoorden wij hem gewoon gorgelen en stik geluiden maken. Ik kon mijn bed niet uit vanwege de operatie, dus mijn vriend sprong uit bed en heeft hem opgetild en rechtop gehouden en weer op de bel gedrukt. Nu werden we toch wel eindelijk serieus genomen en is Björn naar de kinderafdeling verplaatst. (Ik was nog steeds een beetje wazig vanwege alle pijnstilling, dus ik heb alles van deze nacht niet heel erg bewust meegekregen.)

Hier is hij uitgebreid door de kinderarts bekeken. Die had het idee dat er in zijn neus een vernauwing zat waardoor hij niet genoeg lucht kreeg en heel erg moest happen voor wat lucht. Dit was ook goed te zien aan de manier waarop zijn hele lijfje zich inspande. Bij een normale ademhaling gaat alleen je borstkas op en neer, bij hem ook al zijn buikspieren. Babytjes kunnen in de eerste paar maanden alleen maar via de neus ademhalen, door de mond komt later pas. Bij drinken krijgen ze dan ook geen lucht, dus hij kreeg een infuusje met suikers. Omdat baby's geboren worden met reserves, hoeven ze niet gelijk (sonde)voeding te krijgen. Dit is mij toen zo uitgelegd. 

De kinderarts wilde dat hij naar Zwolle overging, omdat zij 2 gespecialiseerde afdelingen hebben voor prematuurtjes en pasgeboren baby's. De volgende ochtend na het ontbijt mocht ik nog even bij hem kijken voordat we allebei in de ambulance naar Zwolle gingen. Daar lag hij dan, in een coeveuse, aan de slangetjes en stickers, helemaal uitgeput. Ik moest toen wel even slikken. Hij kreeg d.m.v. een kapje naast zijn hoofd ook wat extra zuurstof. Begin van de middag zijn wij allebei, in aparte ambulances, naar het Isala gebracht. Omdat de kraamkamer zo klein was, moest ik met mijn kersverse wond opstaan om op de brancard te gaan zitten en liggen. Dit heeft mij echt gigantisch veel pijn gedaan, het voelde alsof de hechtingen in de wond werden los getrokken. De ambulancebroeders waren allebei heel erg vriendelijk en hebben mij verder heel goed geholpen. Voordat we werden "ingeladen" mocht ik Björn nog even van te voren zien.

Eenmaal aangekomen in Zwolle ben ik naar een van hun kraamkamers gebracht. Wat een wereld van verschil was dat, een hele grote kamer met TV , comfortabel bed en hele lieve verpleegsters. Björn is toen naar de afdeling Neonatologie gebracht, waar hij in een soort van open couveuse lag, op een verwarmd matrasje. Op zijn borstkas had hij 3 elektronenstickers, 1 voor zuurstofgehalte, 1 voor de hartslag en 1 voor het aantal ademhalingen per minuut. Voor ondersteuning bij zijn ademhaling had hij slangetjes in zijn neus, die dan achter zijn hoofd langs liepen. Dit was aangesloten op een soort van borrelpot. Het systeem heet CPAP (Continuous Positive Airway Pressure.) Het geeft geen extra zuurstof, maar tegendruk, waardoor de holtes in de neus bleven openstaan en hij makkelijker kon ademhalen. In zijn linkerhand had hij een infuus, die worden bij baby's aan de hand vast getaped met een spalkje, zodat ze het er niet kunnen uittrekken. Ook had hij nou een sondeslangetje in zijn neus voor de voedingen. Wederom waren de verpleegsters op deze afdeling heel erg lief en begripvol.

Bundelen

Op de NEO en NICU afdeling kun je met je kindje bundelen. Dit doe je door je kindje direct huid op huid op je borst te leggen. Het staat ook bekend als kangoeroeën. Huid of huid contact is voor kleine babytjes heel belangrijk en fijn. Ze ruiken de moeder, voelen haar warmte en het kloppen van het hart. Dit herkennen ze allemaal nog vanuit de buik en geeft ze een gevoel van veiligheid en is dus stressverlagend. Buidelen bevorderd ook de aanmaak van Oxytocine, dit hormoon zorgt voor de hechting tussen moeder en kind en het toeschieten van de moedermelk. De lichaamstemperatuur van de moeder past zich zelfs aan, aan de temperatuur van je kindje. Björn heeft hier heel veel baat bij gehad, telkens wanneer hij bij mij had gelegen was hij heel goed te pas. Ook zag je op de monitor zijn hartslag dalen. Wat ik ook heel fijn vond, was dat de NEO en NICU afdelingen een camera hebben boven het bedje. Hierdoor kun je op elk moment van de dag met je telefoon checken hoe het met je kindje gaat en wat hij of zij aan het doen is.

Voor de premature kinderen hebben ze speciale jasjes waarmee je je kindje tegen je aan kan dragen.

In het volgende stuk beschrijf ik uitgebreid wat onze zoon nou mankeert, hoe mijn herstel na de keizersnede verliep en over borstvoeding en kolven.