18 februari

Waarschuwing: de onderstaande tekst kan voor sommige mensen erg heftig zijn.

Het was 18 februari, precies een dag nadat je een maandje oud was. Vroeg in de ochtend had ik je de fles gegeven, geknuffeld en daarna hebben we samen nog papa uitgezwaaid, omdat hij moest werken. Na nog wat knuffelen legde ik jou in je wiegje naast ons grote bed. Kort daarna zijn we allebei weer in slaap gevallen. 

Ik had, zoals ik elke ochtend deed, een wekker gezet. Zo kon ik je weer op tijd eten geven, want je moest immers nog goed groeien. Mijn wekker ging af rond 10:30, ik werd rustig wakker en ik hoorde dat jij nog niet wakker was. Ik ging rechtop zitten en keek in de wieg, zodat ik je rustig wakker kon maken om zo wat te gaan drinken. Maar... in plaats van dat je daar rustig lag te slapen met je schattige snurkgeluidjes en je kleine borst die altijd zo vredig op en neer gaat als je slaapt, lag je er grijs en doodstil bij. 

Ik schrok me rot en voelde je huid om te kijken hoe warm je was, maar je was niet warm. Je was koud. Veel te koud. Zelfs na het praten, porren en schudden kwam er nog geen beweging en voor mijn gevoel ook geen ademhaling. In alle blinde paniek tilde ik je op en schudde ik je door elkaar, eerst rechtop en daarna ondersteboven. 

Net toen ik wilde opgeven, haalde je heel diep adem en begon je te kreunen. Daar was je weer... heel langzaam deed je je ogen open en liet je me zien dat het (weer) goed ging. Ik kon opgelucht ademhalen. Een paar seconden daarvoor ging er door mijn hoofd heen hoe ik papa moest vertellen dat je er niet meer was, dat ik in slaap was gevallen en niet op je had gelet terwijl ik dat deed. Dat ik je niet had kunnen helpen. Dat we overlijdenskaartjes zouden moeten sturen. Hoe stom ik was dat ik in slaap was gevallen en niet over je had kunnen waken. 

Ik heb nog nooit zo veel angst en paniek gevoeld. Maar gelukkig hoefde ik dat maar een paar seconden te voelen... Het moment dat ik je weer hoorde ademhalen, was zo'n mega grote opluchting. Je was er weer. Mijn kleine meisje was er weer. ❤

De huisarts kwam nadat je 'wakker' was gelijk naar ons huis, onderzocht jou en vertelde me dat het waarschijnlijk een ALTE is geweest en dat het ondanks hoe bedreigend het eruit ziet, het in de meeste gevallen niet erg is. We werden naar het ziekenhuis gestuurd waar je drie dagen moest blijven, gelukkig deed je het goed en mocht je weer met ons mee naar huis. Maar de schrik, het gevoel en de emotie vergeet ik (en papa) nooit meer.