Mam
Mamaplaats
kikodd86
Mamaplaats
Mamaplaats
Mamaplaats
Lesszoet
Mamaplaats
Op dit soort momenten komt het aan op opvoedskills
Mama vs. peuter
De zon begint eindelijk weer een beetje te schijnen, maar voor m’n gevoel heeft het afgelopen winter zo’n duizend jaar (ja da’s knap hé) geregend. Very not ideaal met kinderen. Want iedereen met peuters weet dat de dag echt leuker wordt wanneer je iets doet i.p.v de hele dag thuis gaat hangen. Ten minste, ik denk dat iedereen dat weet. Zo niet, bij deze. Gratis informatie voor jou.
Ik wijk af. Het was weer eens zo’n dag. Regen, regen, regen en ik zat er zelf ook niet helemaal lekker bij. De zoveelste gebroken nacht achter de rug en daardoor zat ik niet echt op dezelfde golflengte met Jens. Het liefst zat hij op mij, klom hij over mij heen of kroop hij dwars door mij heen.
Ik besefte mij maar al te goed dat Jens mij vandaag waarschijnlijk gewoon wat meer nodig had dan anders, maar ik kón het gewoon even niet. Ik wilde even niet de hele dag plakken. En hier begon de strijd. Alles wat ik anders wilde doen dan een halve centimeter bij hem vandaan zijn was niet goed. Alles wat ik vroeg had als standaard antwoord: ‘nee!’ of, om het allemaal extra kracht bij te zetten, wierp hij zichzelf dramatisch op de grond. Het was nog geen 10 uur..
Ik bedacht een plan! Het masterbrein ging aan het werk. We gaan naar een overdekt winkelcentrum in de stad. Kon ik even wat spullen halen en kon Jensieboy even de benen strekken. Win win zou je denken.
En ondanks dat ik het liefst in m’n eentje onder een kleedje met veel chocolade op de bank wilde liggen, heb ik de kinderen (en mijzelf. Dat vooral) bij elkaar geraapt, in jassen gepropt naar buiten geduwd.
Kak! M’n auto (en huis) sleutel ligt nog binnen. Ik stond buiten, in de regen, met twee kinderen, met de deur al achter mij dicht gegooid. Super..
M’n achterbuurvrouw was gélukkig thuis en daar konden we een reservesleutel ophalen. Dus hup, met het hele gezelschap door de steeg richting de buurvrouw en weer terug naar huis, sleutel halen en eindelijk die auto in. De marathon is er niks bij. Met het zweet in m’n naad eindelijk in de auto.
In de winkel besloot Jens uitgebreid de tijd te nemen om te kiezen welk mandje hij wilde tillen. O nee, toch trekken. Hij deed dit alleen precies voor het poortje waar iedereen doorheen moest. En terwijl er achter mij langzaam een kleine rij begon te ontstaan, was Jens ineens z’n kastanje kwijt en dus natuurlijk niet meer in staat om ook maar één stap opzij te zetten.
Gelukkig vond ik de kastanje snel, konden we doorlopen en glimlachte ik lief naar de rij die geduldig op ons had staan wachten.
Het ging goed in de winkel en dapper als ik was besloot ik na het winkelbezoek een klein rondje door het winkelcentrum te lopen, voor we weer terug in de auto gingen. Ik had nog wel wat tijd, dacht ik.
Toen begonnen de volgende uitdagingen. Toen ik Jens halverwege het rondje vertelde dat we bijna weer naar de auto gingen (pedagogisch verantwoord als ik ben bereid ik hem natuurlijk voor op wat gaat komen) ontstond er kortsluiting. Jens wilde niet naar huis! En dus besloot hij de vertragingstactiek in te zetten: ik gooi mijzelf op de grond en ik verroer mij niet meer.
Op dit soort momenten komt het aan op de opvoedskills. Wat ga je inzetten? Ik besloot rustig te blijven (applaus! Is namelijk best lastig) en hem een paar keer te roepen terwijl ik langzaam verder liep. ‘Kom je mee Jens?’. Geen reactie. Hij bleef waar hij zat.
Aiii wat nu. Soms helpt het om weg te lopen en te zeggen dat je gaat. Dus dat was m’n volgende poging: ‘Ik ga alvast Jens, doei!’. Geen reactie.
Ik zag ondertussen diverse mensen passeren. Bijvoorbeeld de oma’s die met een glimlach en een klein zuchtje het tafereel aanschouwen en terug denken aan de tijd dat zij er zelf zo bij liepen.
Je hebt ook oma’s die voor z’n neus gaan staan en speuren naar de moeder die erbij hoort.
Er zijn ook vrouwen die eerst langs Jens lopen, vervolgens langs mij en mij toe fluisteren: ‘het is niet altijd gemakkelijk hé..’. Nee, inderdaad mevrouw, het is niet altijd makkelijk.
Isa begon op dit punt inmiddels ook te protesteren. De frustratie begon op te borrelen in mij. Zuchtend en al zelf medelijdend bedacht ik wat ik nu ging doen. Jens zat daar prima, had genoeg te zien dus had geen enkele noodzaak om op te gaan staan.
Ik ging het niet winnen en dus liep ik naar ‘m toe, tilde ‘m op en liep door. Ik had geen zin meer in strijd. Deze is voor jou Jensie.
In de auto zag ik Jens in z’n ogen wrijven. Ach, mijn lieve jongen, je bent ook gewoon hartstikke moe. De empathie kwam terug in mijn lijf en hoofd en na een gezellige lunch kon hij lekker even een dutje doen. Lief Jensje, dit lag allemaal totaal aan mijn eigen ongeduld en onrust. Wees jij maar gewoon lekker de peuter die je bent. Dan deal ik wel met mijzelf.
Momhack: makkelijk tussendoortje
Dit is dé uitkomst voor een verantwoorde snack!
Je kent het wel… je wil je kids een gezond tussendoortje geven, maar zelfs een stuk fruit snijden schiet er weleens bij in. En als je druk of onderweg bent, lijkt een gezonde snack verre van haalbaar. Deze influencers delen hun uitkomst voor een verantwoord tussendoortje: de kids smoothies van innocent. Deze smoothies zijn super lekker én makkelijk mee te nemen als tussendoortje.
Zaterdag
Is de mooiste dag van de week
Zoals Acda en de Munnik ooit al zongen “Zaterdag is de mooiste dag van de week”. Voor ons is het de helft van de tijd maar het begin van het weekend, maar staan we als nog op met een wekker. Want op de zaterdag komt de familie met z’n allen bij elkaar om samen te ontbijten.
"Een intens dieet voor meer kans op een meisje"
Doris zette alles op alles om de kans op een meisje te vergroten.
Door onze collega's van Kek Mama afgelopen week:
Het staafje trilt in mijn hand
Ik sleep mezelf naar de badkamer...
Het is bijna middernacht, ik lig al een uur in bed. De injecties, de eendenbekken, de vaginale pillen, het lijkt allemaal vervelend maar eigenlijk stelt het weinig voor in vergelijking tot de wachtweken. Na de inseminatie kunnen we niets anders doen dan twee weken lang hopen dat de bevruchting gelukt is. Veertien dagen waarin je kunt nadenken over de mogelijke uitkomst. Veertien nachten waarin je kunt woelen in bed. En nu is het bijna zover. Morgenochtend zal ik een zwangerschapstest doen om een einde te maken aan al ons gepieker. Het is een bizar idee dat de wereld er morgen ineens heel anders uit zal zien: intens verdriet óf intense blijdschap. Niets daar tussenin.
Het idee dat onze wens in vervulling zal gaan lijkt nog zo ver weg. Alle teleurstellingen in de afgelopen maanden hebben onze hoopvolle gevoelens steeds een beetje meer af laten sterven. Ik krijg regelmatig ongevraagde adviezen vanuit mijn omgeving waar ik niet op zit te wachten en die me doen twijfelen aan mezelf. De term ‘tips voor zwanger worden’ staat veelvuldig genoemd in mijn zoekgeschiedenis, tegen beter weten in. Ik heb inmiddels drie maanden geen druppel alcohol genuttigd en ik let op alles wat ik doe op een dag. Kan ik een heet bad nemen? Draag ik te strakke broeken? Kan ik wel die ene kop koffie drinken? Mijn hoofd gaat alle kanten op. Uiteindelijk val ik in slaap.
Op dit soort momenten komt het aan op opvoedskills
Mama vs. peuter
De zon begint eindelijk weer een beetje te schijnen, maar voor m’n gevoel heeft het afgelopen winter zo’n duizend jaar (ja da’s knap hé) geregend. Very not ideaal met kinderen. Want iedereen met peuters weet dat de dag echt leuker wordt wanneer je iets doet i.p.v de hele dag thuis gaat hangen. Ten minste, ik denk dat iedereen dat weet. Zo niet, bij deze. Gratis informatie voor jou.
Ik wijk af. Het was weer eens zo’n dag. Regen, regen, regen en ik zat er zelf ook niet helemaal lekker bij. De zoveelste gebroken nacht achter de rug en daardoor zat ik niet echt op dezelfde golflengte met Jens. Het liefst zat hij op mij, klom hij over mij heen of kroop hij dwars door mij heen.
Ik besefte mij maar al te goed dat Jens mij vandaag waarschijnlijk gewoon wat meer nodig had dan anders, maar ik kón het gewoon even niet. Ik wilde even niet de hele dag plakken. En hier begon de strijd. Alles wat ik anders wilde doen dan een halve centimeter bij hem vandaan zijn was niet goed. Alles wat ik vroeg had als standaard antwoord: ‘nee!’ of, om het allemaal extra kracht bij te zetten, wierp hij zichzelf dramatisch op de grond. Het was nog geen 10 uur..
Ik bedacht een plan! Het masterbrein ging aan het werk. We gaan naar een overdekt winkelcentrum in de stad. Kon ik even wat spullen halen en kon Jensieboy even de benen strekken. Win win zou je denken.
En ondanks dat ik het liefst in m’n eentje onder een kleedje met veel chocolade op de bank wilde liggen, heb ik de kinderen (en mijzelf. Dat vooral) bij elkaar geraapt, in jassen gepropt naar buiten geduwd.
Kak! M’n auto (en huis) sleutel ligt nog binnen. Ik stond buiten, in de regen, met twee kinderen, met de deur al achter mij dicht gegooid. Super..
M’n achterbuurvrouw was gélukkig thuis en daar konden we een reservesleutel ophalen. Dus hup, met het hele gezelschap door de steeg richting de buurvrouw en weer terug naar huis, sleutel halen en eindelijk die auto in. De marathon is er niks bij. Met het zweet in m’n naad eindelijk in de auto.
In de winkel besloot Jens uitgebreid de tijd te nemen om te kiezen welk mandje hij wilde tillen. O nee, toch trekken. Hij deed dit alleen precies voor het poortje waar iedereen doorheen moest. En terwijl er achter mij langzaam een kleine rij begon te ontstaan, was Jens ineens z’n kastanje kwijt en dus natuurlijk niet meer in staat om ook maar één stap opzij te zetten.
Gelukkig vond ik de kastanje snel, konden we doorlopen en glimlachte ik lief naar de rij die geduldig op ons had staan wachten.
Het ging goed in de winkel en dapper als ik was besloot ik na het winkelbezoek een klein rondje door het winkelcentrum te lopen, voor we weer terug in de auto gingen. Ik had nog wel wat tijd, dacht ik.
Toen begonnen de volgende uitdagingen. Toen ik Jens halverwege het rondje vertelde dat we bijna weer naar de auto gingen (pedagogisch verantwoord als ik ben bereid ik hem natuurlijk voor op wat gaat komen) ontstond er kortsluiting. Jens wilde niet naar huis! En dus besloot hij de vertragingstactiek in te zetten: ik gooi mijzelf op de grond en ik verroer mij niet meer.
Op dit soort momenten komt het aan op de opvoedskills. Wat ga je inzetten? Ik besloot rustig te blijven (applaus! Is namelijk best lastig) en hem een paar keer te roepen terwijl ik langzaam verder liep. ‘Kom je mee Jens?’. Geen reactie. Hij bleef waar hij zat.
Aiii wat nu. Soms helpt het om weg te lopen en te zeggen dat je gaat. Dus dat was m’n volgende poging: ‘Ik ga alvast Jens, doei!’. Geen reactie.
Ik zag ondertussen diverse mensen passeren. Bijvoorbeeld de oma’s die met een glimlach en een klein zuchtje het tafereel aanschouwen en terug denken aan de tijd dat zij er zelf zo bij liepen.
Je hebt ook oma’s die voor z’n neus gaan staan en speuren naar de moeder die erbij hoort.
Er zijn ook vrouwen die eerst langs Jens lopen, vervolgens langs mij en mij toe fluisteren: ‘het is niet altijd gemakkelijk hé..’. Nee, inderdaad mevrouw, het is niet altijd makkelijk.
Isa begon op dit punt inmiddels ook te protesteren. De frustratie begon op te borrelen in mij. Zuchtend en al zelf medelijdend bedacht ik wat ik nu ging doen. Jens zat daar prima, had genoeg te zien dus had geen enkele noodzaak om op te gaan staan.
Ik ging het niet winnen en dus liep ik naar ‘m toe, tilde ‘m op en liep door. Ik had geen zin meer in strijd. Deze is voor jou Jensie.
In de auto zag ik Jens in z’n ogen wrijven. Ach, mijn lieve jongen, je bent ook gewoon hartstikke moe. De empathie kwam terug in mijn lijf en hoofd en na een gezellige lunch kon hij lekker even een dutje doen. Lief Jensje, dit lag allemaal totaal aan mijn eigen ongeduld en onrust. Wees jij maar gewoon lekker de peuter die je bent. Dan deal ik wel met mijzelf.
Zaterdag
Is de mooiste dag van de week
Zoals Acda en de Munnik ooit al zongen “Zaterdag is de mooiste dag van de week”. Voor ons is het de helft van de tijd maar het begin van het weekend, maar staan we als nog op met een wekker. Want op de zaterdag komt de familie met z’n allen bij elkaar om samen te ontbijten.
Een broertje of zusje voor Sef?
Wanneer de wens groter wordt dan de angst
29 december 2023 zaten wij weer in het ziekenhuis, bij de gynaecoloog die ook betrokken was bij mijn inleiding. Niet vanwege een nieuwe zwangerschap, maar wel vanwege onze kinderwens. Sinds kort kriebelt het namelijk weer, of zoals anderen vaak zeggen: de eierstokken rammelen weer.
Een wirwar aan emoties
Het begin van een enorme rollercoaster
Op 8 februari is, geheel onverwachts, mijn schoonmoeder overleden en heeft zij een enorme leegte achtergelaten. Door de mentale kwetsbaarheid van mijn schoonvader bracht het overlijden van mijn schoonmoeder nog eens extra zorgen met zich mee. Hoe moest dat nu verder met hem? Geheel zelfstandig wonen is voor hem helaas geen optie en dus schoot ik direct in de regelstand. De hele week ben ik bezig geweest met een adressenlijst maken voor de rouwkaarten, afspraken van mijn werk verzetten zodat ik er thuis voor iedereen kan zijn, de logeerkamer in orde maken voor mijn schoonvader zodat hij tijdelijk bij ons kan wonen, contact leggen met het wijkteam en diverse zorginstanties om de zorg voor mijn schoonvader te regelen en tussendoor kreeg ik de offerte van onze bruiloft in de mail en moest ik ook gewoon voor de hond en mijn paarden zorgen. En voor mezelf, dat ook nog. Gelukkig deed ik veel samen met Rob, mijn vriend, maar ondanks dat was het enorm veel.
Mijn moeder kreeg het verkeerde advies
Gelukkig was ze eigenwijs en leerde ze mij toch Spaans.
Tegenwoordig kun je het je haast niet voorstellen, maar vroeger wist men eigenlijk veel te weinig over de werking van het brein. Daardoor werden er totaal verkeerde adviezen gegeven aan ouders. Toen mijn moeder zwanger was van haar eerste, van mij dus :-), was ze benieuwd wat het consultatiebureau zou adviseren over het leren van zowel Nederlands als Spaans aan mij. Ze kreeg toen zonder meer te horen dat het heel verwarrend zou zijn voor een kind om meerdere talen te moeten leren, het advies was om het alleen bij Nederlands te houden.
"Een intens dieet voor meer kans op een meisje"
Doris zette alles op alles om de kans op een meisje te vergroten.
Door onze collega's van Kek Mama afgelopen week:
Wanneer is het eindelijk klaar?
Elke keer dat je denkt bij de finish te zijn...
Godzijdank voor lotgenoten, die echt begrijpen hoe je je voelt. Iemand die je aan vult als je klaagt, omdat ze precies weet wat je doormaakt.