Achtbaan van emoties ❤️‍🩹

𝔹𝕖𝕤𝕥𝕖 𝕧𝕖𝕣𝕤𝕚𝕖 𝕧𝕒𝕟 𝕞𝕖𝕫𝕖𝕝𝕗
ʟᴀᴀᴛsᴛᴇ ᴛɪᴊᴅ ʀᴀᴀᴋ ɪᴋ sᴛᴇᴇᴅs ᴍᴇᴇʀ ᴏᴠᴇʀᴘʀɪᴋᴋᴇʟᴅ ᴇɴ ᴠᴏᴇʟ ɪᴋ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ᴡᴇɪɴɪɢ ʜᴇʙʙᴇɴ ᴋᴀɴ, ᴢᴇʟғs ᴍᴇ ᴇɪɢᴇɴ ᴋɪɴᴅᴇʀᴇɴ ᴡᴏʀᴅᴇɴ ᴍᴇ sᴏᴍs ᴇᴠᴇɴ ᴛᴇ ᴠᴇᴇʟ ( ᴅᴇ ᴅʀᴜᴋᴛᴇ, ᴅᴇ ʀᴏᴍᴍᴇʟ ʜᴇᴛ ɢᴇʜᴜɪʟ ᴇɴ ɢᴇsᴄʜʀᴇᴇᴜᴡ )

We zijn eindelijk thuis gekomen uit het ziekenhuis, allebei onze ouders zijn even langs gekomen en hebben alles rustig kunnen vertellen met heel veel tranen. We zijn vroeg naar bed gegaan maar heb die nacht geen oog dicht gedaan en met mijn handen op mijn buik gelegen met de gedachten waarom? Waarom moet ons dat overkomen? Waarom hebben wij altijd die pech? Ik ben uit eindelijk in slaap gevallen tot dat in de ochtend mijn telefoon ging privé nummer met de gedachten shit dat is Nijmegen. Ja ik had gelijk het Radboud belde op om te vertellen dat we aan konden rijden omdat ze ons verwachten en dat ik spulletjes mee moest nemen voor als ik een nachtje moest blijven. Diep van binnen dacht ik oké ik pak mijn tas met spullen in maar ik ga echt weer mee naar huis we gaan samen ernaar toe maar we gaan ook weer samen naar huis! Nou snel een broodje gepakt en wat koffie en hup in de auto onderweg naar Nijmegen met zwetende oksels. Eenmaal aangekomen in Nijmegen moest ik mijn boven op de afdeling melden bij de verloskamers, we werden gebracht naar de wachtkamer en ze vertelde dat er zo iemand ons kwam halen, Mijn vriend en ik bleven elkaar aan kijken maar we konden niks uitbrengen hoe de dag zou verlopen. Mevrouw u mag mee komen naar de verloskamer en dan gaan we onderzoeken doen en je aan de CTG leggen. Ook hier moest ik weer bloedprikken en urine inleveren om te kijken of ik geen vergiftiging had ondertussen werd ik ook aan de CTG gelegd hoe heerlijk is dat om haar hartje te horen kloppen. Voor mijn doen lag ik al uren aan de CTG terwijl ze al een paar keer naar binnen zijn gelopen omdat ons kindje zo druk was dat ze haar iedere keer kwijt waren op de CTG waarvan ik dacht oh dit zit wel goed want ze beweegt volop en haar hartje klopt goed. Het was rond 15:00 toen er een gynaecoloog binnen kwam gelopen en met ons een gesprek aanging zei had namelijk de "leiding" over mijn. Ze vertelde dat ons kindje heel erg aan de kleine kant was en dat mijn placenta niet functioneerde zoals het moest en dat het heel erg zorgwekkend was omdat ik ook 28 weken en 6 dagen was. De uitslagen waren ondertussen ook binnen en mijn bloed uitslagen waren goed alleen ze zagen wel al dat er wat eiwitten in mijn urine is gaan zitten en ik zat daarmee net op het randje ook kreeg ik te horen dat ze nog niet met longrijpers gingen starten omdat het toen nog allemaal goed was. Toen ze verder ging met vertellen kreeg ik niet alles meer mee mijn gedachten dwaalde af met nog steeds waarom? waarom wij? Tot dat ik haar hoorde zeggen; We vinden het verstandig als je hier blijft.... Het bed waar ik op lag verdween onder mijn vandaan en ik barste in huilen uit omdat ik wist dat ik niet meer mee naar huis toe ging. Mijn vriend probeerde mijn te troosten met de woorden lieverd je bent hier in goede handen het is beter zo! Ik hoorde dat ze mijn bed al gereed aan het maken waren en dat ze mijn zo kwamen halen om naar de afdeling te gaan. Ze kwam terug en vroeg vriendelijk of we met haar mee wilde lopen naar de kamer waar ik de nacht(en) zou doorbrengen (kamer nummer 14) 
VERVOLG KOMT

Onderweg in de auto hebben mijn vriend en ik elkaar niet tot amper gesproken we hebben allebei onderweg in de auto niks tegen elkaar gezegd. De tranen liepen over mijn wangen want ik wist dat het niet goed was! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moest ik mijn melden bij de balie de verloskundige had al gebeld dat we onderweg waren dus we konden meteen doorlopen naar de wachtruimte. Voor onze doen duurde het uren voordat we binnen werden geroepen, elkaar aankijkend met het idee en nu? Mevrouw u bent aan de beurt loopt u maar mee naar deze kamer, ik liep met mijn ziel onder mijn armen het kamertje binnen. De arts vertelde ons dat we waren doorgestuurd omdat ze te klein was. Ik kreeg de normale controles die je ook bij de verloskundige krijgt. Toen vroeg de arts of dat ik mee naar een ander kamertje kon voor nieuwe echo's en onderzoeken ook zei hield haar mond dicht tijdens de echo tot dat ze vragen ging stellen; drinkt u? gebruikt u drugs? rookt u? waarvan ik dacht natuurlijk gebruik ik dat allemaal niet hallo ik ben zwanger? Onee maar dat zijn gewoon de vragen die ik u moet stellen. Daarna kreeg ik doppler onderzoeken dat wil zeggen om te kijken of de doorstroming van de placenta en de zuurstof in haar hersenen en navelstreng goed waren ook toen zei ze niks en vertelde dat we klaar waren met alles en weer mochten plaats nemen in het andere kamertje. De arts nam plaats en vulde de gegevens die ze had gemaakt in in de computer en toen begon ze te vertellen. We kregen te horen dat de doorbloeding van mijn placenta niet goed was en dat ons kindje heel erg aan de kleine kant was (wat we natuurlijk al wisten) ze vertelde dat ze zich enorm zorg maakte en ons door wilde sturen naar het UMC Radboud in Nijmegen ze moest eerst overleggen of dat nodig was, en dat ik mijn eigen moest melden op de verloskamers omdat ik daar aan de CTG moest. We moesten weer plaats nemen in de wachtkamer omdat de arts alles moest regelen en bellen. Eenmaal in de wachtkamer barste ik in huilen uit en mijn vriend kon ook niks uitbrengen daar zaten we dan helemaal gevoelloos in de wachtkamer. Ook dat duurde weer uren voor onze doen tot dat we weer binnen geroepen werden en ze vertelde dat ik nu naar de verloskamers moest komen om aan de CTG te gaan en dat hun een beslissing gingen maken of dat ik naar Nijmegen moest ja of nee?? Eenmaal op de verloskamers werd ik aangesloten op de CTG en konden we het hartje horen van ons kindje wat voor mijn heel goed voelde maar niet wetend wat er nog ging gebeuren en komen ging. Ik moest bloed laten prikken en urine inleveren omdat ze wilde weten of ik geen zwangerschapsvergiftiging had. Na een hele lange tijd kwam de arts binnen gelopen en vertelde dat mijn uitslagen goed waren en dat ik geen vergiftiging had maar dat ze ons wel doorstuurde naar Nijmegen vanwege de groei en mijn placenta. Het ging op dat moment goed met ons kindje dus ik mocht naar huis. Ik moest mijn eigen de volgende dag in Nijmegen melden. We zijn samen naar de uitgang gelopen met nog steeds zoveel vragen?? We hebben elkaar stevig vast gepakt en goed gehuild samen!!
VERVOLG KOMT... 

Negen jaar geleden werd Sem via een spoedkeizersnede geboren. Wist ik toen maar wat ik nu wist over de mogelijke complicaties en pijnen na een keizersnede. En vooral hoe ik dit had kunnen voorkomen. 

We zitten in de weken dat er regelmatig een extra vrije dag is. En dus, hobbeldehop, richting de kinderboerderij. Wij waren duidelijk niet de enige en terwijl Jens in één rechte lijn op de speeltuin afstormde (geen dier gezien die dag, maar goed), heb ik het mijzelf comfortabel gemaakt met mijn snoet in de zon en Isa naast mij in de buggy.
En terwijl ik daar zat, observeerde ik het zogeheten ‘kinderboerderij-volk’ eens nauwkeurig.

27 maart een dag die we NOOIT zullen vergeten, vandaag terug moeten komen bij de verloskundige voor een groei echo omdat ik een te kleine buik had voor mijn termijn ik was 28 weken en 5 dagen zwanger. Mijn vriend en ik waren er op dat moment heel gerust over (diep van binnen was ik toch zenuwachtig). We werden binnen geroepen door de verloskundige en ik mocht gelijk gaan liggen op bed. Ze ging het echo apparaat aansluiten en op dat moment ging er van alles door mijn heen; zal ze nog leven? zal ze goed liggen? Wat als? Zoals de 20 weken echo ging ging het nu ook. Buikje opmeten, botje van haar been opmeten en haar hoofdje. De verloskundige zei op dat moment niks en ik vond het dood eng. Toen ze eenmaal bezig was vertelde ze dat ze heel erg was geschrokken de metingen waren zodanig klein dat het echt niet goed was. Nou daar lag ik dan op bed met de woorden NEE het is niet goed ze is echt VEEL te klein voor het termijn wat je nu bent. Ik kon niks uitbrengen en lag dood stil op bed kijkend naar ons meisje in mijn buik. Ze sloot het echo apparaat en vroeg vriendelijk of dat ik mee aan tafel ging zitten, dood stil heb ik plaats genomen aan tafel bij mij vriend die op dat moment ook niks wist te zeggen. Ze ging de gegevens invoeren in de computer en vertelde dat onze kleine meid 4a5 weken achter liep op de groei en dat echt zorgwekkend was. Haar gewicht was op dat moment 260 gram. Ze vertelde dat ze ons doorstuurde naar het ziekenhuis om nieuwe echo's te maken en verdere onderzoeken. Daar zaten we dan allebei in de auto met de vraag en nu?? Ondertussen in de auto onderweg naar het ziekenhuis hebben we onze ouders gebeld en verteld dat we meteen naar het ziekenhuis moesten komen omdat het niet goed was. Nou daar gingen we dan op naar het ziekenhuis. 
VERVOLG komt eraan.