Wij zijn zwanger van een eeneiige drieling, die ook nog eens dezelfde placenta deelt. Extra spannend dus. Ons werd door de gynaecoloog in geuren en kleuren uitgelegd wat er allemaal mis kan gaan, dus echt genieten van de zwangerschap kan ik nog niet.

Zoals geschreven in mijn vorige blog zal ik jullie een update geven over Scott en zijn opname bij Sein. Maandag 8 april moesten wij ons melden voor de opname. Deze opname zou 6-7 dagen in totaal duren. We hadden een ruime kamer en de verpleegkundigen waren ontzettend vriendelijk en meelevend. De mentor van Scott van het medisch kinderdagverblijf was ook aanwezig bij het eerste gesprek met de neuroloog. Hierin werd verteld dat Scott opnieuw een langdurig EEG onderzoek ging krijgen en legde uit dat Scott 24/7 doormiddel van camera’s in de gaten gehouden werd. Dit was best wel even wennen om continu gevolgd te worden.

Tijdens de controles blijkt dat de baby het heel goed doet, maar zelf ben ik een wrak. Me slokdorm is zowat helemaal geirriteerd en het spugen blijft. Tijdens de controle blijkt dat mijn bloeddruk stijgende is en ik dus iedere dag op controle moet. Een uitdaging en een worsteling.

We proberen al even om zwanger te worden. Op een ochtend word ik wakker, met een onprettig gevoel en een vreemde smaak in mijn mond. Ik voel me niet zo heel erg lekker en ben inmiddels een aantal dagen overtijd, maar de tests blijven negatief. Na meer dan een week overtijd wordt ik ongesteld en verdwijnt het gevoel van niet lekker zijn en die vreemde smaak in mijn mond..

Nadat ik in 2012 de diagnose PCOS kreeg mocht ik ook meteen beginnen met medicatie, helaas sloeg de medicatie niet aan. In januari 2013 kreeg ik daarom een LEO (Laparascopische Elektroagulatie van de eierstokken). Via 3 kleine sneetjes in mijn buik werden er dmv een hete naald enkele follikels stuk geprikt. 

Het schrijven van deze blog heb ik een tijdje voor me uitgeschoven. Ik merk dat ondanks dat het al 9 jaar geleden is, ik het moeilijk vind om terug te gaan naar die tijd. 

Vorige keer vertelde ik over de eerste aanval van Lynn toen ze 3 maanden oud was en de ambulancerit die daarop volgde. Met de ambulance waren we naar het Juliana kinderziekenhuis gereden. Eenmaal daar aangekomen kwam al snel mijn man ook aan en hebben we voor mijn gevoel uren zitten wachten op de kinderneuroloog, in een kamertje met Lynn op schoot. Toen die eenmaal geweest was, was de boodschap duidelijk. Er was nu niks meer te zien, dus ze konden er niet zoveel mee. We kregen een afspraak op het spreekuur bij de neuroloog en een recept voor midazolam neusspray (een spierverslapper) met de instructie die te gebruiken als ze nog een aanval van langer dan 3 minuten zou krijgen. De ambulance hoefden we niet meer te bellen, tenzij ze niet meer reageerde of de spray niet hielp werd ons op het hart gedrukt. En zo gingen we weer naar huis, onderweg druk bellend met opa's en oma's die allemaal vragen stelden die wij ook niet konden beantwoorden.