Ineens ziek

In december 2019 kwamen wij er achter dat wij zwanger waren.

Super trots dat waren dat wij samen een kindje mochten verwachten.

We zijn een samen gesteld gezin met totaal 5 kinderen. Deze zwangerschap was zeker gewenst.

Op 27-06-2020 zijn wij bevallen van een super mooie dochter genaamd Anne Lynn wat genoten we van ons gezin.

Op 15-06-2021 was het een mooie dag we hebben heerlijk in tuin gezeten.

Op 16-06-2021 werden we wakker Anne Lynn was niet helemaal lekker en had een beetje koorts.

We dachten misschien een griepje of verkouden. Na een ochtend flesje even lekker bij ons bed geknuffeld en was ze in slaapgevallen.

Net als elke moeder zou je denken laat maar lekker even slapen.

Na een kleine 10 min zei iets in mij dat er iets niet klopte ik raakt haar aan en haar ademhaling was heel raar, ik pakte haar op ze voelde slap aan en reageerde niet.

Ik raakte hierdoor een beetje in paniek en het enige wat ik dacht was ik moet 112 bellen, hoe vaak ik het wel niet het verkeerde nummer had in getoetst en de paniek sloeg steeds meer toe.

In paniek ben ik naar buiten gerend met Anne- Lynn op mijn arm naar mijn vader die een paar huizen verder op in de straat woont. Mijn vader heeft gelijk Anne-Lynn over gepakte en probeerde contact te krijgen met haar. Ik weet alleen nog dat ik de hulp diensten aan te telefoon had en ik heel hard zei dat ze moest komen dat mijn dochtertje niet reageerde.

De hulp diensten bleven via de telefoon met me praten om mij rustig te krijgen.

Na enkele minuten hoorde ik de ambulance aankomen, de broeder stapte uit de ambulance en nam gelijk Anne-Lynn over en legde haar op de brancare in de ambulance neer.

Toen ik vanuit de ambulance gehuil hoorde was ik opgelucht, al snel stond er een 2e ambulance in de straat en zij keken ook Anne-Lynn nog na. De broeders vertrouwde het niet en hebben toen besloten om Anne- Lynn over te brengen naar de 1ste hulp van het ziekenhuis in Zwolle.

Na alle hectiek heb ik mijn man gebeld die aan het werk was en is direct naar het ziekenhuis gekomen.

Aangekomen op de eerst hulp was Anne Lynn nog niet haar zelf ze huilde continu en was ontroostbaar en had nog steeds koorts. Na een zetpil zakte de koorts maar ze bleef huilen.

Mijn man was in het ziekenhuis aangekomen en nam haar van mij over. Normaal gesproken is ze altijd heel blij om haar papa te zien, alleen nu bleef ze heel onrustig en ontroostbaar. Het was de Anne-Lynn niet die we kende, want Anne-Lynn had altijd een glimlacht op haar gezicht.

Na een paar uur leek het iets beter te gaan met Anne-Lynn, de artsen zeiden dat Anne-Lynn vermoedelijk een koorts stuip had gehad. Voor verder onderzoek werd er gevraagd of we ter observatie wouden blijven op de kinderafdeling.

Omdat we zelf ook de vraagtekens hierbij hadden stemde we er mee in om te blijven in het ziekenhuis, want ik had de schrik nog goed te pakken. Op de kinderafdeling leek het beter te gaan ze was weer actief ze had een broodje gegeten en gedronken.

Ze had een slaapje gedaan en tegen half 4 begon ze weer wat te huilen en te spugen waarop wij zeiden ze is echt niet lekker.

De kinderenartsen kwamen langs voor de overdracht met de avonddienst en zagen ook dat Anne-Lynn zieker werd. Er werd besloten om urine en bloed afnemen om te kijken of ze wat konden vinden waardoor Anne- Lynn zieker werd.

Door het tijdstip van wisseling van dienst wilde de dienstdoende kinderarts van de dagdienst voordat ze naar huis ging dit nog even snel doen samen met haar collega. Er werd urine afgenomen en daarna werd er bloed geprikt.

Bij het prikken van de naald in de arm ging het helemaal mis, Anne- Lynn haar hartslag viel weg.

Ik zag het gebeuren waardoor ik in totale paniek raakte zaal alarmen gingen af en overal kwamen artsen en verpleegkundigen de kamer opgelopen om te helpen.

Ik heb geschreeuwd, gehuild dit is niet goed dit is niet goed ik werd in een kamertje gebracht samen met een verpleegkundige die mij gerust stelde en toen mijn man binnen kwam en zei dat ze is weer was maar ze dat ze wel naar de OK gaan om haar te stabiliseren. Het ziekenhuis in Zwolle heeft namelijk geen kinderafdeling van de IC.

Voor mijn gevoel duurde het heel lang voor dat wij bij haar mochten, eindelijk werden we opgehaald om bij haar te kijken. de kinderarts ( de dienstdoende arts van de dagdienst ) vertelde ons dat ze heel ziek was en ze alles er aan gaan doen om haar te helpen en er overleg is met het UMCG in Groningen.

Op de vraag aan de kinderarts wat Anne- Lynn mogelijk had werd er verteld dat er een vermoeden was van een meningokokken bacterie in de vorm van bloedvergiftiging.

De artsen waren ondertussen aan het overleggen of ze overgeplaatst zou worden naar het UMCG in Groningen of Utrecht waar er een plekje vrij was.

Ik vroeg aan de artsen of ze stabiel was en ik haar mocht aanraken, ze was stabiel en was in een roesje gebracht. Ze kon mij wel horen maar niet reageren. Daar lag ze zo klein en voorzien van allemaal draadjes slangetjes noem maar op. Eenmaal op de IC in Zwolle waren ze druk bezig om Anne-Lynn te stabiliseren en het transport klaar te maken voor transport naar Groningen zo veel verpleegkundige zo veel artsen die bezig waren met haar is niet te beschrijven.

Ik mocht bij haar de arts legde uit wat ze aan het doen waren ze wat ze ook zei het klink heel raar maar maak foto’s van jullie dochter. Ik dacht nog nou ja zeg ik ga nu toch geen foto’s maken, ik vond het zelf een beetje gek maar toch deed ik het ik maakte foto’s van Anne-lynn.

Na enkele uren was het team uit Groningen aangekomen om Anne- Lynn naar het UMCG in Groningen te brengen. De artsen overlegde met de artsen in Zwolle en maakte Anne-Lynn klaar voor transport naar Groningen.

Om 22:00 uur vertrok de ambulance met Anne- Lynn en de artsen richting Groningen.

Wij maakte ons ook klaar en reden met eigen auto naar Groningen.

Onderweg naar Groningen ging er van alles door ons hoofd komt het goed waarom gebeurt dit deze vragen bleven maar voorbij komen. Om 23:15 kwamen wij aan in Groningen.

We moesten even zoeken naar de afdeling die we moesten hebben , we melden ons bij de intercom van IC in Groningen dat we er waren we en werden naar een ouderkamer gebracht omdat we nog moesten wachten voordat we Anne- Lynn mochten zien.

Na tijdje kwam de arts bij ons in de ouderkamer die ons vertelde dat Anne-Lynn heel erg ziek is en ze niet weten welke kant het op gaat en dat het er nu niet goed uit zag dat ze hun best gaan doen om Anne-Lynn beter te maken.

Onze vraag was natuurlijk gelijk of we bij haar mochten kijken, dat mocht er werd ons gelijk gezegd om niet te schrikken van Anne-Lynn omdat ze vocht had toegediend had gekregen en hierdoor was opgezet.

We lopen samen naar het bed waar Anne-Lynn ligt, jeetje wat is er een 1 uur tijd gebeurt was wel schrikken waar je maar kon bedenken zaten allemaal slangetje snoertjes en infusen.

We hebben haar handje vast gehouden zo ver het kon we hebben tegen haar gepraat dat ze moest vechten en kusjes geven.

Er werd voor ons in de ouderkamer een bed neergezet zo dat we wat konden slapen en dichtbij Anne- Lynn waren.

Om 1 uur stond de arts bij ons om met ons te praten, het ging niet goed met Anne- Lynn en de bacterie was verwoestend bezig waardoor het er heel slecht uit zag. Op dat moment gaat er van alles door je heen als moeder zijnde. Nee dit kan niet waar zijn dit is een droom die straks stopt.

Nee het was geen droom de arts vroeg of wij toestemming gaven voor een operatie om Anne – Lynn aan de hartlongmachine te leggen om haar hart te kunnen ontzien en er nog voldoende zuurstof en bloed door het lichaam kan worden gepompt.

We gaven hiervoor toestemming en de artsen legden uit wat ze gaan doen en na een uur opereren vertelde de arts ons dat de operatie goed was gegaan.

We probeerde te slapen we lagen in een kamer wat grenst aan de gang waar iedereen door heen liep, alles hoorde je en bij elk geluid zaten we recht op en gelijk gedachten zou dat voor Anne-Lynn zijn.

Tegen half 4 ben ik bij Anne-Lynn gaan kijken toen ik aan kwam lopen stonden er zo veel artsen en verpleegkundigen om haar heen en de verpleegkundige vertelde mij dat ze nog lijn gingen aanleggen om haar nog meer te ondersteunen. Ze werd dus op de zaal van de IC geopereerd omdat het risico van transport naar de OK te groot was.

Ik zag haar liggen ze was 2x zo veel gegroeid vol vocht haar huidje was blauw paars.

Ik ben terug gegaan naar mijn man en vertelde hem wat ze aan het doen waren.

Mijn vader was rond 6 uur ook op de IC en we vertelden hem de situatie van Anne- Lynn en wat er allemaal nog gedaan werd. De arts kwam ons vertellen dat Anne-Lynn zo veel vocht in haar lichaam had dat ze haar buik moesten open maken om de darmen en overige organen ruimte te geven.

Ondertussen was het al 7 uur in de morgen.

Mijn man was even bij haar gaan kijken en had met de arts gepraat. Al snel werd ons duidelijk dat het heel ernstig was en dat ze het niet onder controle kregen.

Toch bleven we positief ze vecht nog zeiden we tegen elkaar.

Om 8 uur ben ik samen met mij vader gaan kijken bij Anne-Lynn

Mijn vader bleef op afstand staan. Ik ben naar haar toe gelopen allemaal verpleegkundige artsen stond om haar heen vocht geven bloed toe dienen hier piepje daar een geluidje.

Daar lag ze dan aan de apparatuur en apparaten.

Ik vroeg of ik haar mocht aanraken natuurlijk mocht dit maar waar ik aaide over haar hoofdje en haar handje deze was zo koud. Ik gaf haar een kus op haar wang deze was zo koud ,het voelde als of ze er niet meer was.

Haar huidskleur was inmiddels paars tot donker paars geworden. Ik ben terug lopen naar de ouderkamer waar mijn man een broodje had geregeld.

We moesten wat eten maar dat lukte niet.

Mijn vader stelde mij de vraag wat ik zelf dacht hoe het zou aflopen met Anne – Lynn, waarop ik antwoorde papa ik weet het niet ze is koud ik ben bang.

Mijn man zei luister lieverd zo lang haar hartje klopt is ze er nog ja dat is ook zo.

We zaten al lang te wachten in de ouderkamer. we moesten daar even weg om douchen.

Het ziekenhuis regelde voor ons het Ronald Mac Donald huis wat om de hoek van het ziekenhuis was.

Aangekomen op onze kamer waar we mochten verblijven plofte mijn man en ik in de stoel neer en we keken elkaar aan en toen zei mijn man, lieverd ik weet niet wat ik moet zeggen maar ik ben bang dat dit niet meer goed komt waarop ook mijn antwoord was: nee lieverd ik denk het ook niet ze is zo koud en zo opgeblazen ze is bijna helemaal donker paars.

We hadden samen besloten als er rond 12 uur er geen verbetering zou zijn en het alleen maar slechter zou gaan dat we ons moesten afvragen of het wel zinvol was om deze lijdensweg voor Anne- Lynn door te zetten.

We zijn na het douchen even op bed gaan liggen van alles ging door ons hoofd.

Om 10:50 kreeg ik telefoon we moest komen het ging heel slecht met Anne- Lynn.

Mijn man pakt haar knuffel uit de tas en we haasten ons terug naar het ziekenhuis.

Aangekomen op de IC verteld de arts dat haar hart slag steeds minder werd.

Wij zien dat Anne- Lynne steeds meer op een michelen pop ging lijken doordat ze door het toegediende vocht meer en meer opgezet raakte.

Ook zelfs haar tong werd zwart.

We besluiten samen met de arts om te stoppen met de behandeling. De artsen wilde nog wel door gaan maar het zou geen verandering brengen alleen maar slechter gaan met Anne- Lynn.

We hebben het zeer moeilijke besluit moeten nemen om Anne- Lynn te laten gaan.

Mijn man legt haar knuffel bij haar neer en praat nog tegen haar. Tranen rollen over mijn wangen lief meisje waarom waarom dat is wat ik roep.

De verpleegkundige vraagt ons wat we zouden willen mijn man geeft aan zelf de hartlong machine buiten werking wil stellen. Ik geef aan dat ik bang ben voor alle toeters en bellen ik wil dat niet horen of zien. Dat werd geregeld en werden alle monitoren uit gezet inclusief alle toeters en bellen. Om 11: 07 is onze dochter Anne – Lynn overleden aan meningokokken bacterie (bloedvergiftiging) Het voelde zo raar en onwerkelijk, ze was er niet meer en hebben haar moeten laten gaan.

De verpleegkundige vroeg naar onze wensen en wat ze nog voor ons konden betekenen.

Het eerst wat ik wou was dat alle draadjes en slangen weg waren, zodat Anne- Lynn alleen in bed lag zonder alle toeters en bellen.

Dit hebben ze gedaan en hebben we nog voetafdrukken en foto`s van Anne- Lynn kunnen maken in het ziekenhuis.

We hebben in het ziekenhuis alle tijd gekregen om afscheid te nemen van onze dochter.

De verpleging kwam met heel veel spullen voor overlijden van een kind aan, zoals een mooi gehaakte deken, foto`s, knuffel noem maar op.

Ook werden er boekjes en knuffels voor zus en broertjes uitgezocht welke Anne- Lynn mee heeft genomen in haar kistje.

Om een uur of 4 werden we opgehaald door mijn vader die ons naar huis bracht waar alle kinderen waren en wij hun het overlijden van hun geliefde zusje moesten gaan vertellen. Die nog niet op de hoogte waren van het verloop van de nacht en dag in het ziekenhuis.

Wordt vervolgd