Dames en heren, hooggeëerd publiek. In het kader van uitstapjes en huwelijkstijd, heb ik er wel weer een hoor!

Moeders de vrouw lag al bijna een week ziek op bed. Dikke keelontsteking. Nooit eerder gehad maar dit was echt next level: slikken voelde alsof ik messen door moest slikken, ik kon niet eten, ik kon bijna niet drinken, het straalde uit naar m’n oor, ik sliep nachten achter elkaar niet van de pijn, ik kon alleen in een apathische houding op bed liggen en hopen dat het snel beter zou worden. Elke keer met de gedachte: ja maar nu zal het ergste toch wel geweest zijn? Kan vast alleen maar beter gaan.
Dropje hier, keelsnoepje daar. Maar het werd niet beter. Zo. Veel. Pijn.

Toen ik inmiddels helemaal niet meer kon praten, m’n hoofd chronisch naar rechts hing omdat rechtop kijken pijn deed en ik al dagen niks gegeten had, ging ik even Googlen: ‘wanneer huisarts bellen bij keelontsteking?’ Dan komen er van die mooie rijtjes. Ik las: als u 1 of meerde van onderstaande dingen hebt, belt u meteen de huisarts. Ik lezen, tik ik met gemak 4 van die dingen af.

Dus ging Koos voor mij bellen. Heel lief. Want ik kon niks zeggen. En Koos is een assertieve man. Ik denk dat de assistente snel door had dat met een ‘beetje rust houden en dan gaat het vanzelf over’ mijn man niet tevreden zou zijn. Ze hoorde de noodzaak en we moesten toch maar even snel langskomen. Aangezien ik die hele week al te pas en te onpas in huilen uitbarstte deed ik dat nu ook. (Iets van ‘aaahhh erkenning, fijn!’)
De kindjes mochten even naar mijn schoonzus en zwager en toen konden wij naar de huisarts. 

We weten allemaal dat tijd samen schaars is wanneer je kinderen hebt, en zo waren we ineens toch even met z'n twee weg. Omdat ik dus niks kon zeggen, appte ik Koos (hij zat 20 cm naast mij, maargoed) nog even alle info. Zodat hij mijn tolk kon zijn.
Met z’n notulen in de hand kon hij alles vertellen en af en toe kermde of piepte ik er ook nog wat tussendoor. Wat zijn we toch een team. 

Toen natuurlijk onderzoeken. De man wilde in de keel kijken. Maar je moet je indenken dat mijn mond eigenlijk nog geen 2cm open kon. Dus doen hij met die stok in m’n keel ging, gilde ik het als een soort speenvarken in nood uit. Weer huilen natuurlijk. Het bleek een forse ontsteking die zeker behandeld moest worden. Sterker nog, hij vermoedde ook nog een abces. Dus we moesten meteen door naar de KNO arts in het ziekenhuis.

We mogen eindelijk naar de operatiekamers, snel wordt ik er heen gereden en klaar gemaakt voor de operatie. Mijn partner krijgt ook een pakje aan en mag bij mij blijven. Ze dienen via de ruggenprik nog wat pijnmedicatie toe, maar nadat ze begonnen waren bleek dit nog niet voldoende te zijn. Meer pijnmedicatie.

Toegegeven, als moeder vinden we vaak dat wij vrouwen betere opvoeders zijn dan mannen. Tijd om de papa's de credits te geven die ze verdienen en hun geheime wapens in het opvoedingsproces te vieren. Zoals dat ene trucje waarmee hij juist wél de huilende baby weet te kalmeren of een einde maakt aan de eindeloze bedtijd struggles met peuter-lief. In deze nieuwe rubriek 'Papa versus Mama' ontdekken we wat een vader qua opvoeden écht beter snapt of in uitblinkt.

Mind-mindedness draait allemaal om het leren herkennen en benoemen van de emoties en gedachten van kinderen. En het blijkt een gamechanger te zijn. Onderzoek wijst uit dat kinderen die op deze manier benaderd worden, socialer worden en beter in staat zijn om zich in te leven in anderen.

Om 7:00 de volgende dag zijn we weer in het ziekenhuis. Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren.
Er wordt een infuus geprikt, bloed prikken gaat bij mij al erg lastig, dus een infuus zetten al helemaal. 
Uiteindelijk lig ik aan de oxytocine en om 8:00 worden me vliezen door geprikt. Het is bruin, de kleine heeft in het vruchtwater gepoept. Direct krijg ik weeën, maar in de ochtend nog wel goed op te vangen. 

Zoals in een eerdere post al aan bod kwam, heb ik dus chronisch slaaptekort.
Dit uitte zich bij mij onder meer op de volgende manieren. Symptomen die ik al eerder had, maar toen werd het slecht slapen door zorgprofessionals weggeschreven als iets dat simpelweg bij kinderen hoort en waar ze wel uitgroeien.